огромен (прид.)
Штетата од него и за нас и за Турција е огромна, но пак помала отколку што можеше да биде.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Комитетот можеше да работи и од името и во полза на еден огромен дел од Македонците, т.е. од најсилната народност.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
И така, Србија со своето замешување во македонското прашање направи огромен успех и треба да си признаеме дека тој не е толку во нејзина колку во наша полза.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Меѓутоа, огромното значење на Хегел не е во неговите филозофски теории како такви, туку единствено во откривањето на постојаното и незадржливо движење што владее во природата и општеството.
„Значењето на Хегеловата филозофија“
од Кочо Рацин
(1939)
Со Хегел навистина заврши блескавата епоха на филозофскиот идеализам и сите филозофски идеалисти по него само се голи интерпретатори на она што е дадено од Кант до Хегел; филозофскиот идеализам по Хегел стана излишен и своето огромно филозофско наследство му го завешта на дијалектичкиот материјализам.
„Значењето на Хегеловата филозофија“
од Кочо Рацин
(1939)
Тоа беше она што од далеку се гледаше како огромно зелено поле. Свртеа малку налево.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Како огромен шарен килим долу се простираше полето и искапено во утринската роса се преливаше во златото на узреаните оризови класја, во зеленилата на тутуновите стеблинки, а тек-тук се белееја и снежните пахулки на памукот што избиваше низ распуканите чушки.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Ха-ха-ха! ... Некаде насреде од чудовиштето зина огромна челуст, водата закипе, се запени и Мече усети дека расте, се надига над него бескраен воден свод.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Како пара од огромен казан, над Водно се пластеше густ сињак, се лелееше по модрите ридишта и заплашуваше со дожд и студ.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Во непознатата планина сам, сам под сламена раскуштрена стреа, свртен кон планинакста тишина како огромно уво. во таква бескрајна тишина, во таков непрекинат писок, не се заспива.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
3. немир Но веднаш доаѓа нешто што личи на превез од плач оти е многу густа поплавата од изневерени спомени па долго треба да рониш додека се уловиш себеси – шкољко од премногу лажни и премногу ретки бисери Оти е голем тој град со огромни риби од улици што безредно пловат по немирното езеро од сонце во кое лесно би можел и безразложно да се изгубиш
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Му се внесе в лице, се претвори во две огромни очи.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
На мала цврста лединка прскаат жолти сонца под копитата на гладот Темни концентрични тежини бујат над пејсажот зрел што плаче со искри од леб Луд виор од млади надежи сонува шарени звуци – широка песна на ветрушка Огромни товари ден лазат по долгиот пат од солзи и од смев
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Црнецот има огромна глава и ококорени очи; во нив врие отров и омраза.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Последниот глас, тој штрбав тенор, потсетуваше на зовриена течност во огромна епрувета и панично делуваше, и тој знаеше дека смртта не треба да ја молат, кога е веќе негде над нив невидлива и пак спремна да влезе во хазардната игра како вечен играч и вечен добитник, да спечали, зашто растеше врз врелината на омраза и ги набабруваше како меури многуте побунети очи.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
4. будење Тогај се ведрам полека смеј се напоено време по тебе место мов израстуваат огромни мостови што укротени води ги враќаат во своите токови Оваа населба од сон заборави на лазење штом себеси и неа ја крена на крупните рамена свои
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
И знаев дека не бегав од љубопитно издолжените цевки на револверите туку од неа, од таа огромна гасеница, од тој грев“.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
И, занесен, Карев виде како огромни пламени јазици од сите страни ја обградиле Македонија.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
По огромните докови се засили вревата... Река од забрзани луѓе, камиони, возови и бродови...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Личеа на расчеречени скелети од некои огромни, препотопни животни.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
