обрише (св.)
Ама ќе ми остане и сермиичката негова, та за Илковата — да се обришиш, Мишо!“ — си велеше Митра за себе и почна да ја распрашува Доста: кога отишла од Рожден, зошто отишла, кога умрел мажот ѝ, како живеела во Солун, кај кого седела, што работела.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Дуко си ја обришува устата со рака, и почнува да витка цигара.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ако се фатиш да се обришеш, кожата в раце ќе си ја најдеш, на голи вилици ќе останеш.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Крева рака и тој да ми врати, речиси замавнува, но само повторно си ја обришува устата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ги обриша таа солзите, па ги крена очите кон Богдана: „Знаете ли зошто падна в затвор?
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Мими ја отвора пудриерата, гледа дека е нацрвена по образот, се колеба малку дали да се обрише, но пак остава така.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
