обожава (несв.)
Зборот - обожаваме, таа постојано го употребува, ама сум сигурен дека не ѝ е сосема јасно неговото значење.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
- Мамо, ние не те сакаме, ние те обожаваме.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Бреза обично таквите работи ги обожава, но тогаш се заинати и рече: - Не сакам да ти помогнам!
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Ги обожавам американските ТВ-реклами. Американските ТВ-реклами се дајџестирана, совршено дизајнирана идеологија на американското секојдневие.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Знаевме некои такви. Двајца или тројца. Ги обожававме!
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Тој е сепак многу добар и те обожава.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Сега, еве, најдобро што можев ја завршив таа задача, задача со која само посакав, на скромен начин, да го славам прочуениот монарх, на чија величина и моќ во науките на војната и на мирот, а особено во музиката, човек може само да им се восхитува и да ги обожава.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Тики: Сѐ озбилни луѓе, богати бизнисмени кои те обожаваат.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Бети: Веројатно сѐ уште го обожава.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
- Моето мало девојче, милото мое мало-големо девојче, - почнува таа да ме гали по косата, по грбот, по рацете, да ме бакнува по лицето, по очите, насекаде. – Мајка тебе не те сака, мајка те... ... – Обожава! – велиме двете во исто време и почнуваме гласно да се смееме.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
- Не туку врескај, од ум ме извади – свика баба Менка, баба ѝ на мајка ми, мојата прабаба што таа ја обожава и често ми раскажува за неа.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
- За турбо-фолк музиката, онаа новокомпонираната македонска што ја обожава Саше, за неа вели дека е кич, па така и за нас, бидејќи сме ја слушале.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Вети дека ќе ја почитува и дека ќе ја обожава со своето тело и дека ќе ѝ биде верен до крајот на животот.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Ѓорѓија молкум седнуваше да јаде на правоаголната маса, покриена со омразениот чаршаф кој старицата го обожаваше, чуван со години; таа седнуваше спроти него, го галеше чаршафот со едната рака, како да го чисти од невидливи трошки, го набљудуваше син ѝ и му забележуваше: - Зошто не јадеш од црниот леб?
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Се привикнав да постојам
ексклузивно, на Погибел
дури времето се мереше ноќе
како жена
дури со змијата ме споредуваа
со фалусот и ламјата
ја усовршив техниката
на помрачувањето, прељубата
немам причина да се натпреварувам
со луѓето, не ги обожавам идеите и предметите
како нив, но и мене ме застрашува
Диве, Ероте, песјата страна
на жедбата, ненаситоста, иштафот
и мене бесови ме беспокојат, лунки
Шејтане, постојано сакам нешто младо
- Новина, Полутка, Полнеж
устата ми запени од подигање удини
јазикот од каскање, чинки чинење
од вдахновение и празноверие
и мене ме плаши изгревот на зајдисонце
коцкањето со светлоста
за само три дена лажовен
три дена налуничав
три дена трикрак, троглав жив-отец
и мене ме тревожи што долго
веќе многу долго преврат нема
вртолун, бела ноќ
на мојов месечински, на твојот животински појас
вртелешко вселенска, машка анатемо
Сонце мое.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Обожава да се насели и одомаќини во кровот или под декот на секоја пристојна куќа.
„Тибам штркот“
од Зоран Спасов Sоф
(2008)
Ја обожава глетката на испарување на езерската шир.
„Тибам штркот“
од Зоран Спасов Sоф
(2008)
Домаќинките ја обожаваа Кристл, и разбира се караа - врнеа по онаа ороспија Алексис, која ете неколку години после разводот, повторно се појавува за да им го загорчи животот на Карингтонови.
„Филтер Југославија“
од Константин Петровски
(2008)
Сега кога речиси неосетно нашиот поглед Ја губи светлината што шеташе со години По обожаваните предмети (Трепери само уште по предметите Што сонцето ги држи во раката дрско протната низ стаклото на прозорецот)
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Имаше нешто необично што останало за змијата додека лежеше таму на приквечерната светлина, нешто сугерираше на моќниот маѓепснички човек од примитивните времиња што чувствувал за змиите, гуштерите и рептилите за да се заштити и од злото и да ја повика добрата среќа, нешта што тој ги обликувал во слики од сребро и од злато за да ги носи како амајлии и талисмани, па дури и да ги обожава.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
