нијанса (ж.)
Практичната слика на животот добива свој тон, своја боја, свои нијанси во детското разбирање.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
И чепкаше и распетлуваше сѐ што станало, повторуваше една иста случка во различни нијанси.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Поткачен на одарот, Арсо го прилепуваше увото на железото и наежавено ги прислушнуваше плашливите нијанси на човечката онеправданост и мака.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Росните капки, попрскани по тревата и буковите лисја, блештеа и се преливаа во безброј рубинови нијанси.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Имаше некаква црвена нијанса во тоа разденување, по што не му беше тешко на момчето да заклучи дека преку ноќта небото се изјаснило.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Местото каде што застанал да го слика селово морало да биде од чун оттурнат во езерото, токму на она место од каде што очите можат да го заграбат сето село, но не и премногу далеку за да се изгубат посебните карактеристики на куќите, посебните белези и бои со различни тонови и нијанси: жолта, сина, зелена, кафеава, црвена, лилава, розова, чивитлија, сива, црна, алова, портокалова.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
После два месеца ќе разликувате нијанси во букето на скоро исти вина.
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
Во таа шарба од зелени нијанси се оцртуваше само една женска прилика во бел фустан и се чинеше како сето тоа да е едно големо сликарско платно.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Полето имаше изразито зелена боја што се преливаше во разни нијанси што идеа од насадите на нивјето: пченица, 'рж, пченка, детелина, трева.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Ги разликувам најмалите нијанси во секоја голтка вино, во секој загриз на плодот.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Мудрост и фантазија, едноставност и длабочина, хумор и рефлексивност: овој роман обединува илјада нијанси на успешна алегорија.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
При преведување со значенски нијанси на мошне богатата именка „толеранција“ во словенечкиот/македонскиот се потврдила скоро исклучиво само „стрпливост“.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Свесниот интелектуално гротескен мадригал на Клаудио Монтеверди само „технички“ може да се спореди со предизвикувачките „нијанси“ и со „модерните“ решенија на Моцарт, но не и по „интенцијата“, како што ни песните на Марино и Гонгора не можат да се споредат со басните на Лафонтен, а језуитскиот трактат за пробабилизмот не е можно да се спореди со ригоризмот на Порт-Ројал. okno.mk | Margina #26-28 [1995] 188
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Ама, кога погледот му затарашка понатаму од куклата, кога на некаков плафон над нивните глави здогледа дијамантски лустер, што расфрла млазови светлина во разни нијанси усукани едно во друго, а под лустерот елка накитена со, исто така, живи ѕвездички од бесценети камења, тој полека, полека се подигна.
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
Во осумдесеттите Ле Гак, типично „попартистички“ но со една нијанса повеќе на „онеобичување“, почнува да слика „копии“ на слики од масовната култура (корици на книги и плакати на филмови од триесеттите), притоа користејќи цела палета на различни техники, играјќи се со „стратегиите на идентитет“ (правејќи одредени анонимни мистификации), вметнувајќи во своите „слики“ прожектори, камери, машини за пишување...
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Средоземното Море овде ни се предава со сите нијанси на својата сина раскош.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Винстон не би поверувал дека тоа е можно, но доби дефинитивно, непогрешливо, зелена нијанса.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Џулија беше за нијанса побледа од обично, така што нејзините дамки јасно се истакнуваа, но и понатаму храбро гледаше во О'Брајан.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Кафеави се, забележа тој, некаква светла нијанса на кафеаво, со темни трепки.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Гледаше во залезот на сонцето како ги истура последните зраци во Езерото, менувајќи го синилото на водата во потемни нијанси.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
