неоти (чест.)
Дали извади шајаците, како они; дали та кажа, нема зошчо да ти криа, неоти ти ќе ми го клашните, покровите та толку шо се зилјатарки?
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Та ти неоти имаш и јажичка: шо се запињаш тука?
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— Абре, ќе го земиш, токо земи го неоти парите су и дал за него — се теши Ричко: — Донесе попот петшестотини, па да ти оддела едно и тебе.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ќе се најде некој авалеџиа, бег или наш чорбаџиа шо ќе даде некој грош за децата да јадат, а за второто — неоти и вака главата ти е сигурна?
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
— Море зошчо си се арчил толку, свети Јоване, шо токо а ружаш „бабата" неоти на танецот ќе се вати? — забележува Брле и му благодари за направениот трошок.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
И тогаш... неоти таа не ќе дојде на кулата да го служи Јованбег како Катето сега што го служи Адембега?
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Неоти имаше што да пасат, ама така, да се исчешаат по врбушките.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
А неоти имав толку газ, ама ете, се најде колку да ме усрами.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Неоти знае кај бега, ама бега: удира наваму, натаму, кон секаде.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
А неоти знам кај се враќам, ама лунѕам, си ѕипам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Од хотелската тераса во Охрид сега го пулат езерото неоти во неговите бранови или можеби во ближните егејски бури ќе најдат некоја капка од тајната за смртта на Моцарт, а можеби би одиграле и една партија билијар со пластичните бови во сите бои наредени на езерската плажа.
„Ситночекорка“
од Ристо Лазаров
(2012)
кога се враќав од јапонија каде другаде ако не кај станицата синџуку во токио налетав на гејши со црвени чевличиња и црвени чадорчиња видов и збунети германци кои знаеја што им бараа на гејшите ама не знаеја тоа да им го објаснат на јапонски а и гејшите чешит гејши неоти не знаеја што им бараат ама си беа задале пауза за дискретно мајтапење со збунетите германци и нивната излишна цалензи бите наперченост во улицата паралелна на улицата на црвените фенери
„Ситночекорка“
од Ристо Лазаров
(2012)
Ако се разбудев порано тоа утро во Венеција ќе имав троа повеќе време ама неоти ќе разберев зошто некои градови остануваат без жители.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
Знаеш, пријателе, и Толстој пред да започне да пишува секое утро, испивал по чашка коњак, неоти крвта ќе струи побрзо во дамарите отколку што одредила староста, ама нешто мигновно побрзо ќе проструи во умот.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
