неодреден (прид.)
Јачеше. Од зад кристалната испреплетеност на замрзнатите прозорци доаѓаа неодредени шумови, се судруваа и се разбиваа еден од друг.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
И се истави еден чекор назад уживајќи во збунетоста на другарот, во неодредениот поглед со кој тој ја мери старицата.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Острината на чувствата и мислите сѐ повеќе ги губат своите граници, ги затапуваат своите рабови, потонуваат едно во друго во една неодреденост.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Во ушите започнува да ѕуни неодредена и заглувната музика. Го замачија пискања на зурли.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
III. Денот дојде неодреден и сив, како некој што долго се двоуми дали да влезе.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Тонеа благо во белината, се расплинуваа во неодредени меки полусенки, малечки и залелкани во врнежот, а тој ги испраќаше сѐ додека нивните црнки не смекнаа толку многу, како да се растворија и наеднаш веќе беа неповратно исчезнати.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Не беа многу денови, но нивниот број беше неодреден во неговата свест.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
- Каде ќе одиш? - Онаму, - неодредено рече Бојан, покажувајќи со главата кон Чукарот.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Не брзајќи да посигне по понуденото, а плашејќи се дека ќе го навреди домаќинот ако го откаже сосема, Софроние направи благ и неодреден поклон нанапред спрема филџанот.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Ние му стоиме со некој неодреден одговор: чекаме и нас да нѐ угрее сонцето, иако сонцето грее, веќе прижежува.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Јачеше. Од зад неа кристалната испреплетеност на замрзнатите прозорци доаѓаа неодредени шумови, се судруваа и се разбиваа еден од друг.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Зар под лицето на таа мила жена, може да се крие и некој неодреден маж?
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ана беше непредвидлива, седеше токму на седиштето крај прозорецот, таа веќе се наоѓаше таму кога јас влегов на станицата Етјен Марсел па кога некој Црнец ослободи едно седиште напред за кое како никој да не беше заинтересиран, па кога јас успеав да се провлечам со некој неодреден изговор меѓу колената на двајца патници што седеа на седиштата покрај ходникот, останав покрај Ана и, речиси едновремено, бидејќи влегов во метрото токму уште еднаш да ја одиграм играта, го побарав профилот на Маргарита во одблесокот на прозорското стакло, и помислив дека е убава, дека ми се допаѓа нејзината црна коса со како птичје крило што накосо ѝ паѓаше преку челото.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Во моите списи, јас ѝ се спротивставив на мултикултуристичката замисла дека можете хармонично споите неодреден број на култури во еден убав мозаик.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Да не зборувам за ќосавоста и неодредената, водена става.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Пардон. Пардон, пријатели. Тоа е само Еди Бакс, Брзиот Еди увозник, со неговата професионално неодредена спортска торба и ве молам, не обрнувајте внимание на овој прорез широк колку за да ја пропушти десната рака.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Доблестите на маниристичкиот тип на човек, според Херберт Рид, се состојат токму во неговата лабилност, неговата неодреденост, несфатливост, во неговата постојана игра со она скриеното во себе и во нештата.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Но, не баш дух, бидејќи овој е премногу интелектуален за вкусот на поголемиот дел од една генерација скептична спрема „профаното” рационално мислење а склона да верува во квазимистичната моќ на интуицијата и екстазата, туку повеќе „душа” - орган на некој неодреден начин поврзан со „духот”, но, за разлика од него, благородно усидрен во чувството, коешто е или нурнато во сепроникнувачкиот elan vital a la Bergson, или е во дослух со севкупниот Космос, односно со вечноста, така што овој експресионистички орган - духот или душата - во секое време има, под услов доволно да е огнен, непосреден пристап во бесконечното.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Без да бидам вкоренет во ниедна религија, во мене постојано преовладуваше неодреден атеизам што најчесто завршуваше во рамнодушност кон мојата верска припадност.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
На улицата имаше луѓе коишто својот спокој го прикриваа со израз на неодреден страв на лицето. 71.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
