неврат (ж.)
Можеби оваа ноќ токму него ќе го земе и ќе го однесе во неврат.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Старата позната песна здушено в неврат се слива. Досадна сива магла, досадна песна сива.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Очите полека свикнуваат на темнината, полека во нив се палат искри - влага на неврат, далечен спомен покриен со копрена на живот.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Нешто смрзнато и неподвижно што ги мени луѓето да не бидат луѓе, да бидам смрзната неподвижност и не на улица, а кај нас во собата - ѕид помеѓу мене и неа, граница на отуѓување неврат, нескршлив неуморлив суров бог.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Неговите мисли се распарчуваат и тонат во неврат.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
„И тоа е за вас херојство?“ пак рече не верувајќи дека уште не крикнал и не замавнувал и се чудеше зошто наеднаш се помирува со во неврат изгубените сочни стебла и со мирисот на нивните стеблаци.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Се сети: ритмот на пулсот опаѓаше, бавно патуваше во неврат, во смрт. Алкохол, проклетство.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Цела спротивност се еден на друг: Борис е како крап во лицето: широки вилици покриени со сиви влакна: тоа времето на доцното детство отишло в неврат.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Сакаше да се грчи во тие крчми, да ослепува од ракија, не, да стане вид само за едно - за Јана, таа неврат со златна пена коса зад малите уши.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Брат му го забележа тоа; се заджа да не ја прати во неврат својата стрпливост. „Една стрнка моли за прием, другар началник“, понизно рече девојката со толку слаб глас што изгледаше дека говори од зад некој ѕид. „Нека причека“, рече брат му и ги собра актите во фиока.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Шибај, обиди се! Со негова лута пот течеше полека во неврат и времето, како што течеа од празно во пусто и промашените комбинации.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Но, ниеден од тие мајстори и малтерџии не можеа да сторат ништо друго, освен да си ги бегаат своите погледи од тој крвав вресок во неговите очи, кога ќе застанеше крај нив, тој, Големиот Ристан, кој сега веќе не беше тоа, прашувајќи со секое свое движење, да не е, можеби, тука, она неговото место, оној неговиот загубен во неврат дел од облеката, она маѓија, без којашто деновите стануваат едно такво крваво прогонување.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Еден ден, додека ловеше во реката, брзата вода му ја симна од нога едната чизма и пред дедо ми да трепне, чизмата отплови во неврат.
„Сенката на Карамба Барамба“
од Славко Јаневски
(1967)
Зашто, ако запре, голем дел од часот ќе отиде во неврат.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
А ние тогаш ќе зафатиме со камења одовде и, на јуриш, во неврат ќе ги изгониме...
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Но и ние треба да бидеме претпазливи и да внимаваме на каква било стапица, зашто јасно ни е на сите како оченаш: се дознае ли нешто, отидовме во неврат!
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Води ли таму кај што сме намериле Или е пат неврат, неверување?
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
Збогум, можеби мислат тие што си одат, мојата татковина се вика Неврат.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Ако мртвиот не дошол и самиот да си касне за душа, некој друг нѐ демне и ни ги мери чекорите кон неврат. Кој - не знаев.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Бев семче во премислување помеѓу неврат од мраз и 'ртење во таа пролет што допираше зелена само во соништата на треската.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
