невин (прид.)
Тода ја продлабочуваше врската меѓу овие невини суштества.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Последните зборови на оптужницата се движат по мојата невидлива врвица но слаби се и се распаѓаат на нејасни слогови чија смрт се вика тишина на невините простори во кои сум побрз од времето; за сите што се далеку од мене моите часови се нивни години, утре ќе сум врсник со нивните внуци што ќе клечат пред мене и ќе бараат прошка за гревовите и подмолноста на глутницата - таа полека станува пепел под урнатината на храмот во кој ме судеа, ме осудија на смрт и станаа смрт дури и по својата смрт.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Чудно ми е како тоа две години од мене постаро момче може толку да се лути заради овој невин прекар.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Гуланфер, подмолен цицач на невина крв! Забите му се кучешки под провокаторските мустаќи, коска ќе преполоват.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ноќва сум мансарда од триесет желби санаториумски што лежиме кон неа откриени Сѐ трча кон еден невин смев октомвриски.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
В тишината балансира зелен водоскок тажно извишен и кроток стои тој Децата ги ронат гнездата на звуците па е така безнадежно сам Ослони се одмори се невина на рамената на ветерот не ведни се крени се за еден поглед мал над оваа премногу нерамна висока разбранета ливада на куќите Тогај накваси го грлото на нивните црвени треви тие ја помнат земјата што те роди
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Невина, над овие високи брегови самување заборавена, извади ги дојките сѐ што гледаш добрина да го нацицаш.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Жал му беше за невиното сиво гулапче што стана плен на јастребот, и ги стегаше песниците, заканувајќи му се на крвожедниот воздушен разбојник.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Кога повторно ги отвори очите јастребот веќе го држеше во своите разбојнички канџи невиното гулапче. Пердуви летаа на сите страни.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Стана една мешаница, а праведниот и невиниот секогаш страда.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Што ви скривиле овие кревки и невини душички?
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Лежевме ден и ноќ, ноќи и дни, а горе во времето светкаше крст и ние невини влегувавме во историјата и таму земјата каде што престануваше – ние продолжувавме сами.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
4. ШТО САКА НЕКА БИДЕ, ТОЈ Е УЧЕН ДА ТРПИ - и невин, од виновните на срамен столб качен, од честа испокината сурат циркуски ќе скрпи, па другите засмевајќи ги, самиот ќе плаче...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
И кога потерата дојде, Толевци ја видоа, и колку души се, и кој се со нив од селаните, но Толе не сакаше да ја нападне и да пролева невина крв. Co еден збор, тој не ги мразеше бедните војници, кои и сами стенкаа под железната дисциплина по десет петнаесет години во султанската армија.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Искусните глумат невиност, невините искуство.
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
А во негова најнепосредна близина бил злогласниот логор Терзинка, во кој нацистите усмртиле стотици илјади невини животи од цела Европа.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Какво задоволство може да ви причини убивањето, одземањето на сосем невини животи? Размислете!
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Умира невин, се колнам, умира поради некој гад, подлец.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Од тие неколку невини и копнежливи љубовни погледи, додека мајката, кинејќи го со заби конецот го крпеше Десимира, се изроди сета идна несреќа на чупата и на сиот сој Јанчески.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
...големиот закон на природноста наспроти квадрантите промислата наспроти оправдувањето лебедот наспроти кристалот крв слободна од телото се простира пред окото зад извикот таму каде чека твојата сребрена чевличка твојот заден траг... знаците од сонот или сонувачите како алтернативци ...отежната од змиските клопчиња гранките се веднат скоро до паднатите лисја зошто оттаму од живите шуми ме потсеќаш на своите боси стопала јас не сум лошиот родител ниту ти оставеното дете тие чудовишни црнобели слики се сосема предвидлива компензација за отсатноста сонот место допир декорот го бираме наизменично ноќва се моите змии шумите следната ноќ возењето во спротивна насока распарченото тело на асфалтот крваво што го љубиш осветлена во трикото на невина балерина потоа јас летот над градот по ехото на твојот глас па ти појадокот во природа со заборавените заеднички пријатели...
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
