најчудно (прил.)
Зашто, што е најчудно, и тој самиот не знае за ова големо патување.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Децата наближија до вагонот. Го гледаа така како да е тој најголемото, најчудно чудо на светот.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Тоа им беше најчудно.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
А најчудно и во почетокот најнесфаливо дејствуваше фактот што и самата зграда беше претворена во ѕид.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Нашиот ѕвонар, другарот Анески, еден од некогашните членови на оваа куќа, во свои часови мошне живо си спомнуваше за сето тоа и што беше најчудно секогаш сам почнуваше да раскажува, без некој поголем повод ќе рече: - Луди како луди, ненормални, - велеше, - дај им малку боја и забораваа на сѐ, со денови забораваа и за јадење и за спиење.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Но најчудно беше нешто друго, најчудно беше содржината, податоците за сета таа работа што стоеја во рефератот на Методија Гришкоски. Проклет да бидам, реферат.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Што е најчудно, наместо да побрзам и да излезам онака на отворено, кон Клубот на пратениците, јас стојам на најпогодното место да ме начекаат. Како да си го барам.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
И што е најчудно, чувствувам дека ваквиот наш однос јас не ќе можам нималку да го изменам.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Се разбира, најчудно беше што се оженил со неа. Очигледно тоа не успеало...
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
За Танаско и Пена и за нивните неколку деца никој како да не знаеше, а што е најчудно не само што не препознаа никого од оние што им отвораа врати, туку им се причини дека не се наоѓаат меѓу свое племе.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Со старите пријатели е најчудно. Покушаваш да им ги запамтиш ликовите, заедничките моменти, сите финти, интересни случки... Тешко ти е без нив.
„Тибам штркот“
од Зоран Спасов Sоф
(2008)
И токму затоа најчудно беше тоа што во овој момент неа ја немаше.
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)
Влегоа во првото кафуле. Најчудно беше што од мигот кога се запознаа сѐ уште се држеа за раце.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
