намниса (св.)
„Главно да се соберат снопјето на капици, та за вршење веќе — кога цело село тогај и ние — си велеа домаќините кога намнисуваше некој за вршење.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И кога на Митровден ги намнисуваа браќата Сукаловци за некоја селска работа, Стојо бегаше Опстраница и таму оставаше цела недела и две, а Илко се изговараше дека без бацка си Стоја тој ништо не знае.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И кога дојде и во Полчишта, сам им намниса на Толета и Мачникот откаде ќе дојдат до пари.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Катето поцрвене кога му намниса за мажење, ама нели е женско и веќе во седумнаесет години, тоа знае дека така треба да биде.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Жените си прикажуваат. Забрадени, облечени во црно, седат една до друга. Намнисуваат.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Додека не ги „фаќа“ лудилото, како што велат луѓето, тие се мирни, лежат под стреите, си подаваат цигара, се шегуваат, намнисуваат, но кога ги „фаќа“... тогаш „занаетчиите“ најмногу лудуваат, стануваат опасни, а оние што навистина се болни, лежат овде-онде, удираат со нозе и раце, копаат со петиците, со нокти си ги раскрвавуваат образите, се превртуваат и пена од устите им тече.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Ѕвонењето на шината го прекина намнисувањето. Жените стануваат, чепкаат по своите торби и тргнуваат накај казаните на обед.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Врсници се со Јосифа, заедно пораснаа и оттогаш до вечерва се со Јосифа, заедно пораснаа и оттогаш до вечерва ниту имаше повтено да му намниса за некаква работа.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
На пример, кој можеше да се заколни дека тогаш кога стана збор да му се „пресретне“ патот на Хаџи Ташку, прв Боше Јанчески намниса.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Се враќаат обезбедомените за да се одомат, се збираат растурените, се пребројуваат, чекаат, се надеваат, долекуваат рани, доболедуваат болки, вртат стари фотографии, се присетуваат, намнисуваат, спомнуваат.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Жените, скоро сите облечени во црно и забрадени со црни шамии, тивко зборуваат, намнисуваат, дремат.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Во разговор и намнисување врви и завршува денот. Се свечерува.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
