накусо (прил.)
Накусо: сѐ сака да знае.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Ама, кога ќе погледнам кон детето, како го поткрева мешето, како си дише накусо, мислам целата соба мириса на јоргован.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Сите се накусо потстрижени и, од глава до петици, во црно.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Бандиера роса. Пееме првин тивко, што се вели, накусо го поземаме гласот, а после и на посилно го пуштивме.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Овде не можам накусо да ги синтетизирам „Експликациите“ на различните уметнички постапки на Дишан по „Големото стакло“, на кои ме наведоа овие кодекси, бидејќи секоја од нив бараше поподробно излагање.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Кога отприлика имав дванаесет години, јас накусо бев изгубен во забавниот парк и четвртина век подоцна во тоа загубување јас пронајдов една приказна, која, меѓутоа, на никаков начин не е роман а кле.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Загубата на еден деспотски авторитет се распрши накусо во јалово и комедијашко дебатирање на групи бивши поданици кадешто сите „буџаклиски” идеи се струполија на сцената како месијанско лакрдијашење, како проводаџиство со разни лицитарски „искупувања” на националната душа, како евтино магионичарско залудување на зашеметениот народен инстинкт за опстанок.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Денешните системи во огромно мнозинство се фонолошки; нефонолошките системи ги наоѓаме претежно во најстариот период од историјата на писмото, и токму на нив сега накусо ќе се задржиме.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Сето тоа накусо го поддржуваше основниот впечаток дека целата работа е надуена, дека политичките судири се предимензионирани и дека стварна опасност всушност не постои.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Финансиите се за сиромасите, не за нас“, со длабок глас, бавно како крвник и свечено како проповедник, соблечен до појас и наметнат со бела прегача, како ковач или месар, како занаетчија- мајстор накусо, грмеше на сцената на Цанкаревиот дом Петер Млакар, членот на Одделот за чиста и практична филозофија на Neue Slowenische Kunst, дружина 1983 г. создадена од музичката група Laibach, ликовната група Irwin и Gledališće sester Scipion Nasice (подоцна Kozmokinetični kabinet Noordung).
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Накусо: постмодернистичкиот уметник е ‘двоен агент’ - ‘во иста мера близок како до светот на технологијата така и до царството на чудата’.”
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Злостоп, накусо, значи заштитна глупавост. Но, глупавоста не е доволна.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Марија се обиде накусо да ѝ каже за својот проблем.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Можеби дури и брат ми го пратиле да нѐ побара на Млечен (така ние накусо го нарекуваме просторот околу Млечниот ресторан каде што лете се собираме ние децата од околните улици), па ако се вратил и ако кажал дека таму никој не нѐ видел попладнево, ќе биде голема паника.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Кога по неколку дена, откога јас се вратив, без да останам подолго со Агна во С (ја замолив, штом го привршам овој мој проект, а само накусо ѝ кажав за проектот, таа да е при крајот на подготовките за доаѓање кај мене во Маказар) и без да ги видам повеќе од еднаш ќерки ми, дојде екипа стручњаци да го разгледа и да го обележи теренот.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Накусо, заклучи Летка, - „јас конечно сум роднина со тој твој Едо Бранов од Монастири. Или претпочитам да бидам.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Сепак, најповеќе Нунета го уважуваа и почитуваа заради „Метод за решавање на омразите и вражбите“ наречен накусо „Пакс-верс метод“, или како што тоа со гордост го објаснуваше Нуне „Стиховен мир“.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Касапите го врзаа накусо за гредата добичето, му рекоа на милиционерот оти може да пука и ги фатија ќошињата на кланицата.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Вујна Клементина ѝ ја беше раскажала албанската варијанта за жртвуваната жена, на тврдината Розафата, на својата внука Ервехе којашто таа никогаш не ќе ја заборави во животот и ќе си извлече сопствена поука, но сега, накусо, ѝ ја раскажа и на мајката Амелија.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Се разбира, не беше во прашање само егзактноста на преведениот збор за религиозни дејства, во францускиот збор acte, многу подлабок во понирањето на клучните идеи во моите книги во врска со мојот идентитет, идентитетот на моите родители, на мојот народ, накусо идентитетот на животот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“
од Луан Старова
(2008)
