наврапит (прид.)
- Можеш да бидеш силен за десет души. И наврапит, и своеглав, и вреден повеќе од него.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Е, носот му беше малку прчест, а сум чула дека луѓе со таков нос се малку лоши, наврапити, живци.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Немав заборавено ниту една поединост од средбата во возот. Наврапитото втурнување на Огнена Гулева во нашето купе.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Како по наврапито стишување на невремето, кога птиците во исто време ќе се разгракаат, па во радоста што го преживеале, ќе почнат со клуновите да се грабаат за една иста мушичка.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Гого и жена му го запознаа девојчето кога дојде синот дома да си ги собере пљачките, а после останаа да се тешат: Гого наоѓаше оправдување за неговиот наврапит (по него) и непромислен (по неа) чекор, во тоа што детето, односно човекот, сака веќе да се осамостои, да застане на свои нозе и да заснова свој дом, па и да се оттргне од влијанието на таткото како сликар и просто да излезе од сенката на неговиот авторитет.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
