навикнат (прид.)
Тој ѝ се приближи, нежно ја прегрна, со навикнати движења почна да ја соблекува.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
- Плива како делфин! - се восхитуваше некој друг капач, навикнат секој ден да ужива во играта на малиот коњаник.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
И Хилми си ја зеде грижата да ја исполни султановата наредба.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
ЈАКОВ: Само жестоко ме доживувате. Навикнати сте на јазик кој не говори ништо и на луѓе кои говорат сешто, а избегнуваат да кажат било што.
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
Тие, навикнати дома во сѐ да им се угодува, „да им се оди по ќефот“ како што се вели, го задржуваат истото однесување и со другарите.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Поради неговото намалување, организмот ни реагира: слично како што е со билките кои живеат покрај морето и кои се навикнати на јодните испарувања: ако тие билки се пресадат на друго место каде што нема јод - не можат да виреат, боледуваат, венат.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Каде ви се? – Ги дадовме! – прифати мајка ми, навикната да одговара прва, кога упаѓаа туѓите војски в куќи, во отсуство на татко ми.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Градските раководители, навикнати секогаш да работат по директивите на повисокото раководство, колку и да сакаа да бидат самоиницијативни немаа конкретни иструкции како да постапат со козарите и со нивните кози.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Козите, навикнати на присуството на Чанга, спокојно си пасеа.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Ти сосема јасно одговараш на прашањето во пасусот наведен подолу, во кој е очигледно дека штом ти си повторно уверен дека Серл сигурно станал месечар, кој веќе не е во можност да ги одбие менталистичките атрибути кои што сме навикнати да ги проицираме на нашите невини компјутери (коишто не се во состојба да укажат дека нема никој дома и дека атрибутите се затоа лажни), тогаш проекциите повторно слободно протекуваат.
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
Владееше некоја сеопшта премолчана доверба, опуштеност на луѓето навикнати на мир, сосема сигурни дека веќе никогаш не ќе има проблеми.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Кажи ја таа бизарна приказна за нашите на бизарности навикнати читатели.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Тие се надеваа дека со помош на Хабловиот космички телескоп ќе го најдат она што го бараат во формата на бројните ѕвезди - црвените џуџиња, кои би биле премногу слаби за да се видат со земските инструменти; меѓутоа, кога моќниот Хабл ги пребара големите празни простори во нашата галаксија Млечен пат за коишто беше проценето дека ветуваат, наместо да откријат дека се посипани со црвени џуџиња и недостасувачка материја, покажа дека се празни како орманот на мајка Хабард или џеп во кој сте сигурни дека сте го ставиле клучот, патем начнувајќи уште една загатка: загатката на доказот дека космосот е неколку милијарди години помлад од најстарите ѕвезди во него, барем според начинот на кој сме навикнати да ги мериме нивните старости.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Досегашното искуство покажува дека припадниците на видовите повеќе се склони да страдаат, бидејќи злото носи страдање, отколку да ги отфрлат формите на кои се навикнати.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Оваа тема мене ме интересира од теориска страна, бидејќи тоа е една претстава за хаос на која не сме навикнати, но и од практична страна.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
„Не се разбудија уште ваше превосходство, тоа треба предвид да се земе; тоа тие не се навикнати: ќе се разбудат и инаку ќе ве примат...“ „Оставете”, повтори генералот.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Солзи им навираа од очите на моите деца, на моето синче и на моето ќерче, навикнати при враќањето од моите патувања да се радуваат, да ме прегрнуваат.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Веќе се навикнати на брборењето на брестот, сфаќаат дека тој нема ништо против нив, неговата караница е со ветрот (кој знае, може токму поради нив).
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Џулија изгледаше како да е сосем навикната на таков вид разговор, што таа го нарекуваше „разговор на рати“.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Во последниот камион можеше да види еден стар човек со нечиста брада излепена по лицето, како стои исправено, со глуждовите на рацете прекрстени пред себе, како да е навикнат да му бидат врзани.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
