мрси (несв.)
БАБА АНЧА: А, не така, попе, „сложни калуѓери и среда и петок мрсат“. А за сабота и недела сите ние јадеме.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
ПОП ЈАНЧЕ: Има еден збор: „сложни калуѓери и в сабота и в недела мрсат“.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
ИЛИЈА: Ама на попов му е зборот за во пости, дека сложни калуѓери и сабота и недела мрсат.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Една летна вечер, кога тих ветерчок им ги мрсеше косите на тополите, зашепотени нешто весело меѓу себе, кога штурците застругаа по жиците од своите тамбури ако некој поминеше преку старото дрвено мовче кај бавчите, можеше да види како накај Аврамовата колиба нечујно се приближува нечија сенка.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
И дури пашуваше тој по Мариово, ниеден селанец не стапна во турски уќумат да тужи некого. Сѐ што имаше — им судеше Толе.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
И на сите во одајата им стана јасно дека ќе го мрсат ортомчето, било јавно како Алекса, било тајно како Дончета, та еден ден излезе еден млад човек висок, со руса убава брадичка, пред сите со еден предлог: — Ќе нѐ каснат агите што ќе нѐ каснат; таа се виде, луѓе, ами ајде да побараме некое чаре.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
И отсега не мрсете ништо, вели, оти на другото идење, ќе ве причестам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ни се мрси косата, ни се меша руното, јарината.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
А тој самиот лежеше малечок, напола свртен кон прозорецот, брегот под него и длабокото небо, чувствувајќи како првиот утрински ветер му ги мрси пердувите зариени во килибарниот восок.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Пандо Бранов, таткото, го имаше забележано следното: „Ние многу повеќе во годината постиме одошто мрсиме, ама не постиме толку затоа што сме кај знае колку побожни туку затоа што сме и повеќе од толку сиромашни.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
- И уште ноќе, додека под нозете ти тече крак на Вардар а косата ти ја мрсат жалните врби? - Уште подобро.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Во небеската синевина поигруваа зраците на сонцето, а утринскиот ветерчок ја мрсеше косата на витките палми.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
