монотон (прид.)
Тркалата ја стружат калдрмата, калдрмата ги отфрла тркалата, а сето тоа се спојува и се разбива во некој монотон погребен звук, стиснат од двете страни со груби стари ѕидови.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Каде пред оваа маса пред овој памучен хоризонт без линии пред ова темно месо на земјата и ноќта измешано длабоко место и густо наеднаш поплава на очите и на просторите смрт Каде о каде ти јас ти море шумно и бескрајно ти монотоно поле хоризонтално уморено желно за исправено ветровито разведрување Каде о каде ти тесто густо на дождот и земјата човеку јас камену во рацете и во очите кал
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Потоа, така разбиени, живееја и умираа за себе ослободувајќи го просторот за други шумови: суво крцкање и сонливи монотони удари на лизгави поткови.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Дур возот без починка рони во времето на ритамот монотон вечерва ти си задремала. Не спи, не заспивај, уморена. Колку е тежок тој мир на твоите образи живи кога патуваат шумно сите предмети мртви. Со бакнежот на погледот мој што чука на твоите клепки заклопени ти ги отворам очите сонливи.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Слуша: пред колибата на нејзините стари родители водат бескрајно монотон разговор што потсетува на молитва.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Само гората пееше некаква монотона песна која на Толета му личеше на тажна тажба од илјадници ожалостени мајки и сестри што ги оплакуваат своите несреќни рожби и браќа.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Оваа потчинетост се пробива низ вековите како монотон (и обично нечуен) основен бас -звукот на мажите кои ги тепаат жените.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Меѓународните установи секако се свесни дека е нужно да се сочува разноликоста на културите во светот, на којшто му се закануваат монотоност и униформност.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Зборуваше со модулиран монотон глас кој акцентираше со задржување и искривување на тонот повеќе отколку обично повисување.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Ние, уморни, повеќемина рамнодушни, го следиме монотоното излагање на директорот.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Монотониот звук на фабричката лента беше едноставен, смирувачки, исто како и неделниот чек кој редовно го подигаше во петок, по само десет минути чекање во уредна редица од работници дојдени, како него, којзнае од каде – Руси, Црнци, Кинези (колку многу Кинези!) и некои други раси и видови кои не ги ни препознаваше на прв поглед.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Сати, кој му беше мрачен, монотон и здодевен, го слушаше само навечер, кога му се спиеше.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Во ушите му влегува монотониот звук од работата на млазните мотори на авионот, потоа не го слуша веќе.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Или можеби непредвидена
грешка на возвишеното
со која се разбива монотониот од
на цивилизацијата
назадечкум!
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Спретните движења на касиерката, извежбани така за до бескрај да го одржуваат истиот монотон интервал на потсвирнување на читачот на бар-кодот, и лицата на останатите во редот кои изгледаа како секој миг да ќе ја нападнат ако не дај боже се случи некаков застој, не оставаа можност за разговор за, на пример, времето, смртта на Харолд Пинтер или тукушто откриеното племе во Бразил.
„Сонце во тегла“
од Илина Јакимовска
(2009)
Овие пензионерски денови колку се убави, толку се и монотони.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
