мешина (ж.)
Пред тоа сѐ беше како и што треба да биде во еден обичен зимски ден со сиво небо, полна мешина обесено над густите дабови, бессилни да го стресат од себе жолтиот покрив на восочните лисја.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Дува, дува низ устата како низ дупната мешина и вели: - Носам важно соопштение...
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Рече имаат подруми со мешини масло и вино кај
нив.
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
Карванџиите ги убиваа, водата ја испуштаа од мешините, храната ја поганеа, коњите и оружјето ги пленеа, а војската, иако горе, на Чауле, гладна и жедна, не смееше да се симне долу, во полето, и да ги ограбува чифлизите; нивните стопани, Турци, имаа власт и над војската.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Пред тоа сѐ беше како и што треба да биде во еден обичен зимски ден со сиво небо, полна мешина обесена над густите дабови, бессилни да го стресат од себе жолтиот покрив на восочните лисја.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Одат по куќи, малтретираат и пијат крв. Личат на надуена мешина. Немаат коски.
„Последниот балкански вампир“
од Дејан Дуковски
(1989)
Бил дебел и тежок. Мешина.
„Последниот балкански вампир“
од Дејан Дуковски
(1989)
Тие кожи што беа за гајди, таргачи, мешини, ги сушеше така цели, превртени од внатрешната страна, а оние што беа за опинци, постеќии или ремења, ги распоруваше, ги оптегнуваше со клинци на чардакот и ги премачкуваше со ќуќур, стипса, сол, или со сок од билките чуен и ноктец.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Кога дошол, што да види: мешината со маштеницата дупната, млекото што било во кацата за биење истурено поземи и сите каци наполнети со брбушки од овците.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Во таа неволја еднаш го сретнале: неколцина Македонци војници на маски, во мешини носеле вода од некоја река. беше пладневен припек и жега!
„Еп на Александар Македонски“
од Радојка Трајанова
(2006)
Зошто во Македонија се беа помешале младото и старото вино во една мешина, во која се надвјасуваа меѓусебно, па се закануваа секое со својата жестина да создаде што посилен ветер, ураган во чие око се криеше тајната која не знаеме каде ќе нѐ однесе. А таму, во тоа око, кој може да навлезе? ***
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Само кога е убав сончев ден убаво се слуша и небескиот ѕвон – последниот отпоздрав на јагнето со ѕвонче околу вратот коешто кондорот го повел на куса прошетка низ вселената, од поблизу да ги види ѕвездите пред да си ја изврши редовната утринска служба научно наречена чешање на мешината по спаструвањето на внатрешноста на телото.
„Ситночекорка“
од Ристо Лазаров
(2012)
