манирист (м.)
Претпоставувам дека првиот манирист бил Микеланџело.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Целото големо знаење што го има (вклучувајќи го тука и она побизарното, што така фино го отсликува неговиот маниристички сензибилитет: за разни детски игри, пагански обреди, необични симетрии, јазични игри...) на Гринавеј како да му служи само за да го здроби под валјакот на своите моќно апокалиптички филмови.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Раздалеченоста како маниристичко средство и знак за сублимација често дејствието на долгометражните филмови на Гринавеј го одвојуваше од поширокото прифаќање на гледачот, од вообичаената наизменична смена на психолошки убедливите кадрови кои осигуруваат непосредност.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Надминувајќи ја епохота, делото упатува на маниристичкиот тип на човек, на духовито-меланхоличниот денди, чиишто севкупни настојувања, според Бодлер, треба да бидат насочени кон тоа да биде „возвишен“, да „живее и спие пред огледалото“ („Моето соголено срце“).
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Но духовно- историскиот премин од раната во доцната ренесанса, од сублимирачката класична ренесанса во новата „маниристичка“ експресија, пресудно и витално се одвива низ делото на Микеланџело.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Тој укажува и на славната галерија на столбови во римската Palazzo Spada, и тврди дека со пишувањето треба да се создаваат "перспективистички продори". Palazza Spada Ново гледање Тесауро живее на самиот крај на маниристичката фаза, меѓу ренесансата и високиот барок.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Европската историја на литературата во едно се согласува: еуфистите, маниристите, гонгористите, кончетистите и прециозите не биле ниту политички легитимисти ниту религиски конформисти (иако понекогаш се „продавале“ за такви), ниту биле следбеници на било какви утилитаристички етички теории и токму тоа ја фрлало во очајание идеалистичката историографија на 19-иот век!
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Тие пак станаа мошне модерни во маниристичкото сребрено раздобје на латинитетот (Марсијал).
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
На бакрорезот на еден од раните маниристи кои од Фиренца се преселиле во Рим, Франческо Салватио (1510-1563), Триумфалниот поход на Пријап, одушевените Менади влечат еден огромен („анатомски-изолиран“) фалус, исправен во колата, низ имагинарен антички пејсаж.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Тој е последниот „голем“ манирист на европското сликарство по Тинторето и Греко.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Големите „грешници“ меѓу маниристите, како Гонгора, Марино, Дон, пишуваат религиски песни и проповеди преполни со кончети, а Љубовта станува неисцрпна тема за моралната казуистика.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
За маниристичкиот „поредок“ Некаде околу 1580-та новите елементи на знаењето од настанувачката природна наука почнуваат да го потиснуваат повеќезначниот свет на тнр. magia naturalis, иако тие два света, експерименталистичката научност и магиско-природофилозофски концепт уште многу години по 1660-та интерферираат.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
