мана (ж.)
Значи, Грците нѐ крстиле „Бугари”, без да нѐ прашаат нас, и ние, немајќи време да гледаме и да му најдеме мана на името, си го усвоивме.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
ТЕОДОС: Нема една мана, туку триста. Прво и прво, името — Стојанка, селско име.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Мене тогаш не ми најде ни една мана, ама затоа сега ми наоѓа по сто секој ден.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
КЕВА: Ти се молам, Теодосе! Девојката мана си нема!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Убави, ама, ете, таму им нашле мана!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
— Ќе си а најдиш маната, — му вели Тода, — небаре кокошка или јајца бараш да купиш, ќе тропниш на малата врата околу ручок, а оние веднаш ќе ти отворат.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Немој утре да рече: „темница беше, не те виду", — или: — „те наметааа, не си чинила" и други мани да ми најде.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Има една мана. Нема женичка, сирома, таа му е маната.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Манна ли е тоа која што паѓа сама од небото?
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Прислужникот чичко Петре веројатно ѝ ја знаел маната: ѝ набута во устата коцки шеќер а потоа нѐ избрка надвор.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
- Убаво тропа, - рече Шишман. Живото во ротата мана си немаше.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Ете, кај Дамчевци се настрвил Булиман; нема недела да не дојде со десетина парталковци, маната на лов по Лигураса, слегуваат долу в село и со дни и недели беснеат со таа кучка — ќерка му Ѓурѓа.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
— Е, јас сам го кажав тој мана, де!
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
15. КАКО ТИ Е ПОСЛАНО, ТАКА СИ И ЛЕГНИ - а утредента ако видиш поинаку си станал ти ноќните соништа за виновни ги стегни, а не само на леглото да му најдеш мана...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Но маната ѝ е во тоа што многу каса и што нејзиниот отров е многу поопасен: предизвикува големи болки, па дури и смрт.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Огнот е шеесетинка од пеколот; медот е шеесетинка од тревката мана со која господ ги нахранил гладните во пустињата; саботата е шеесетинка од оној свет; спиењето е шеесетинка од смртта; сонот е шеесетинка од пророштвата.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Таа мана, која знаеше дека е неизлечива, таа тешко ја чувствуваше, ја правеше тажна, нерасположена повлечена во себе.
„Прва љубов“
од Јован Стрезовски
(1992)
Оваа предност на уметничкото доживување на нов начин истовремено е и нејзина најголема мана, бидејќи за разлика од генуината уметност, којашто допира речиси до секој човек, таа е резервирана само за оние кои мораат претходно да се доведат во иста состојба на променета свест и на нови естетски вреднувања.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Наместо критички да ги преиспитаат тие, свесно или несвесно, ги забошотуваат карактерните национални мани и така го отфрлаат сопствениот интелектуален развој и станувајќи, такви, национални писатели, нацијата ја сопираат во природната еволуција.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
- А бе, мани го татко ти, што знае тој за феминизмот и за сестринските врски, нека си гледа своја работа! – малку подналутено рече тетка ми.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
