луд (прид.)
Еј, јуначка луда, крв црвена, рујна, ти не ли се жалиш што вака се сипеш по ледини ридски, по тревата бујна?
„Локвата и Вињари“
од Лазар Поп Трајков
(1903)
Праќаат некаква луда жена за да ја растури мојата среќа, мојот живот… (Оди кон вратата што води кон балконот, ја отвора, ја разгледува и размислува) Ете, откаде ја качиле на балконот…
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
ДИМО: Зашто Мерџан Марков е луда глава! Коски по планините ќе остави.
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Очи црни ископајте да гледајат не давајте, раци машки прекршете срце лудо наранете.
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Така, колебливо, мрсен Петко бидуваше де овој де оној додека најпосле со кикот не беше прифатен играта, а децата на полјанката под коријата изгледаа како од кошара побегнато улиште што нашло тука слободен простор за луда, невоздржана игра до наситување.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Трчав како луд, се судрував со ѕидовите, се раскрвавував и не можев да ги најдам басамаците. Господи...
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Но ќе патам ако ме сметаш за луд, за декадентен Дон Кихот на овој растргнат век.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
„Да живеат сите ножови на светот“, пак им рече и пак тие молчеа и беа уште повеќе уверени дека е луд.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
На мала цврста лединка прскаат жолти сонца под копитата на гладот Темни концентрични тежини бујат над пејсажот зрел што плаче со искри од леб Луд виор од млади надежи сонува шарени звуци – широка песна на ветрушка Огромни товари ден лазат по долгиот пат од солзи и од смев
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Само разбрав дека моите прсти, овие прсти, месје, остро се забоцуваат во топлото, драго место на Жаклин. Бев луд од болка. Тоа е сѐ што паметам.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Лошата зима и мекиот карактер на Селима го одвратија од оваа намера и тој се врати во Стамбол, откажувајќи се од лудите амбиции на татка си да го покори и поислами целиот свет.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Луњи да кршат и да не го скршат Земја да се тресе и луди ветришта и суводолици тоа да расте над нашата несреќа високо - На него да се обесиме!
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
А таа пустина е силна и луда, та одвај два-тројца се спасија.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
По цели ноќи не спијам. Како луд шетам сам по селото.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
„Па?“ чу и рече: „Не сум луд. Некој ми наместил игра.“
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Отец Симеон гледаше со иста рамнодушност; дури ни во гласот не можеше да му се открие возбуда. „Смешно е, докторе, да верувате дека сум луд.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Или додека ме прогонат (замисли - не како злосторник или никаквец туку како луд!) да ги исклештам своите крмначки заби и да се удавам в ракија?
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
И ноќта занесена од миризбите, светлините и маѓесните шумови мамеше со некаква спотаена, луда страст за подавање, за раскривање...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Не биди луд. Побрзај и уживај ја жената макар и по задача и не грижи се.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Денот ја наполни пештерата со луда белина, а со неа Арсо ја чувствуваше запараноста и сувоста.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
