либерален (прид.)
Таа всушност може да се разгледува како процес кој се случува во време, со кој она што некогаш било предмет на несогласување станува официјална политика, либералните идеи се претвараат во нови облици на конформизам и непокорните елементи се хомогенизираат.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
На пример, искуствата на жените за нивните сопствени тела и за нивните плодови (родени или неродени) би ја предизвикале крутата дихотомија на внатрешно/надворешно и јавно/приватно на начин кој би провоцирал различни одговори ако не и уште повеќе прашања за проблемите коишто се поврзани со идентитетот, врските помеѓу себството и другите, и оправдувањата на либералната демократија.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Со уште повеќе жестокост отколку пред алзашко-лотариншката криза, науката за човекот се насочува против либералните начела наследени од 18 век.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Администрациите на Реган и Буш гледаа на сите вакви активности како на грешка која беше делумно резултат на либералните Воренови и Бургерови судови.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Холанд се колеба помеѓу еден радикален копнеж за субверзија на старата традиција и еден либерален копнеж за востановување на врски и можеби паритет со една традиција која не можеме да ја игнорираме.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Меѓутоа, Ворхоловиот пасивен воајеризам, кој својата интервенција ја сведува на одбирање на субјекти за свое набљудување, па со тоа и изгледа либерален и безопасен, се покажа како опасен кај агресивните егзибиционисти како Ондин, што можеше да го чини и глава.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Во феудалните и индустриските периоди мнозинската демократија обично била либерална контракултурална сила во одбрана на индивидуата од кралската тиранија и класното ропство.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Безмилосно и непоколебливо, мошне луцидно, продлабочено и со големо чувство за релевантноста на проблемите што ги загатнува (притоа совршено избегнувајќи ги замките на баналноста и дидактичноста, толку карактеристични за сегашните кобајаги либерални нови идеолози кои во значајна мера се истите оние божем одвеани марксистички цензори сега видливо присутни по разни „невладини“ и „граѓански“ здруженија од каде делумно пак финансиски го контролираат текот на идеите), Буден просто се наметнува како пример за улогата на интелектуалецот во (по многуте гадости) сличните источноевропски општества во „транзиција“.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Од една страна Крлежа настапува од позиции на либерален, граѓански интелектуалец кој “просто според мерката на добриот граѓански вкус” ѝ се спротивставува на една заостаната, во светогледот крута и според тогашните европски културни стандарди сосема примитивна концепција за книжевноста и културата воопшто.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Или пак затоа што станувале глупави и арогантни и не успевале да се приспособат на променетите околности, па биле соборувани; или пак станувале либерални и плашливи, правеле отстапки кога требало да употребат сила и повторно биле соборувани.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Владејачките групи секогаш беа до извесна мера заразени од либерални идеи и со задоволство ги оставаа работите недовршени, обрнувајќи внимание само на она што нивните поданици го прават, а не и на она што го мислат.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
„Што направија пак твојте, либералните?“, се јави однадвор, низ подотворената пенџера, Михајло.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Не знам дали досега веќе кажав: Фала му на бога (или ѓавол да не земе) што постои таа политика, тие национални и либерални, та животот станува спротиставен, па затоа и жив.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Се отворија два дуќани, тукуречи крчми и, едните, националните, влегуваат во едната, а либералните, во другата. Крв ќе падне“.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
На судијата му е дозволено да заборави да ја истакне и онаа многу важна поединост: дека двете жени биле и платени чиновнички токму на тој Мирко Бунде; дека биле задолжени да извршуваат негови наредби, а дека нивната работна обврска била трагањето по грешките и непримерното однесување на авторите и другите работници од културната сфера со нагласка не само на нивните либерални, националистички па и анархистички сфаќања туку и однесувањето.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Сите надежи на баба, за заминување на семејството во Турција и тамошен прифат, почиваа врз моќта на нејзиниот прв братучед Али Фетхи, по мајкина линија, кој по завршената воена гимназија во Битола (со Мустафа Кемал, негов најблизок, доживотен пријател) и Воената академија станува воено аташе во Франција (1911), потоа амбасадор во Софија (1913), крај Мустафа Кемал кој е воен преставник на Османската империја, потоа премиер на Република Турција, кога Мустафа Кемал станува претседател на Турската република, па потоа амбасадор во Франција, амбасадор на Турција во Велика Британија, па Претседател на Парламентот на Турција, Претседател на првата Либерална партија (1930), во обидот да се организира мултипартиски систем во новата Република.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Тој го потсети на сличниот пример од поновата турска историја кога Ататурк (кон кого Бургиба покажуваше безрезервна восхит), обвинуван од Запад дека ја загрозува плуралистичката демократија, со фаворизирање на својата монистичка партија, побарал од својот компањон од сите битки за нова Турција, неговиот некогашен прв министер и парламентарец Али Фетхи Окјар (родум од Прилеп), да формира Либерална партија.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Но кога Либералната партија се спротивставила на Ататурковата, во земјата настанала невидена реакција.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Што се однесува до постапките на Раде кон мене, одамна имав заклучено дека се однесува со внимателна наклонетост, иако, според неговите сфаќања, ние, луѓето од перото, бевме претставници на некоја чудна фела, недоволно дефинирана во ставовите; млитава во односите; недозволено либерална во постапките, и тоа токму во моменти кога ни бил потребен поцврст фат!
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Го спомнува нагласеното либерално однесување на неговата Ана.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
