копиле (ср.)
Симка ќерка ми е, не е копиле најдена, та без ред и адет да ја венчавам! Таа е од сој!
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Последната што ја чу Доста беше: — Пукнало да пукниш, копиле ниедно, душата ми а попарите, некоа сипаница златна да ве вати, да рече господ златен!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Бргу се закарал со сите во селото, та Турците го завикале копиле и лоша вера човек.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Ти, проклето ајдучко копиле, цедеше од себе, и тогаш на крај од мочуриштето, и десетина ноќи по тоа кога првпат влезе кришум во туѓ стан.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Место тоа државата отпушта многу пари, ја помогнува нашата Задруга, од сето тоа можеше да се направат многу убави работи, само да имаше малку поинаков квас во себе, она кучкино копиле, или да беше некој друг на негово место.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
И наеднаш се почувствува како тие двајца луѓе, тие две исплашени копилиња, да му искрале сѐ убаво што имаше во таа утрина и во таа собичка.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Вардеше само да може да го погоди оној миг, кога тоа прегладнето копиле ќе се обиде да му се приближи; важно беше да не му допушти да му се приближи така, за да може да го дрпне одзади со онаа своја шилеста муцка, друго ништо не можеше да биде важно таму назад.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
- Ви велам јас да го убиеме совреме ова копиле!
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Татко му на Бузо позелене и зајадливо дофрли: „Ха, копилиња посинуваш! Малку ти се твоине.“
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Со идењето на Ѓупците идеше и некое построение во селото: се случуваше ајван да пукне, копиле да се роди, брат на брата секира да крене, куче да збесни, жена да му го пресече плодникот на мажот.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Кога запревме, војводата рече дека сега е најблиску до бога тоа божјо копиле.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Притоа воспитачите, и самите малку земени, на сиот глас викаа: - Ајде летнете, копилиња! Летнете де!
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Го акнав по глуждот оној што одеше пред мене, а тој ми се сврте и, држејќи се за удреното место, плачливо праша: - Копиле, зар не знаеш да маршираш, а?
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Но таков беше, тврд и заплашен од жителите на Потковицата - да не му забележат дека, ете, се согласил да чува српски копилиња.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Ти, проклето ајдучко копиле, цедеше од себе, и тогаш на крајот од мочуриштето, и десетина ноќи по тоа, кога првпат влезе кришум во туѓ стан.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Сум го шетала митралезот ко копилешка детето, копилето свое.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Не сакам утре да ја обележуваат вратат со катран и да го викаат детето копиле ...
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
- Кој си, кучешко копиле, што посегаш по сиромаштијава наша?
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
По таквите копилиња сите во селото фрлаа мунѕи, а нивните мајки си го колнеа и животот и денот кога им се подале на војниците в рака.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
БОРИС: Знаеш што си ти? Копиле набиено со хормони. Ти течат од уши.
„Буре барут“
од Дејан Дуковски
(1994)
