клепка (ж.)
По либе таа тажи... Чија ли е таа мома чии клепки толку лични, се?
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Кога горна за спање навеждаше клепка, А мајка те клават во малка колепка, На мека постеља, на мека перница, Под нејна пазуха заспиваш как птица.
„Пeсни“
од Рајко Жинзифов
(1863)
Стара баба с дрехла рака крена бела крпа и избриши свој си образ, очи, клепки, с'лзи.
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
Подигна Каме клепките, в очи му солза назреа, издиши гради, разниша, почна ко старец да реди: - Стојане, братко, Стојане, не можам веќе да сеам младост по карпи змијарник.
„Робии“
од Венко Марковски
(1942)
Тој одново усети дека се лулее на езерски бранови и клепките му се склопија, тешки како налеани со олово.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
По уморните клепки на бегалците им се лепеше сон и само со краен напор се совладуваа да не заспијат во длабок сон.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Намуртено гледаше пред себе со очи под полуспуштените клепки и ги криеше светкавите зеници пред љубопитни погледи.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Застана пред мене со стиснати тупаници како да ќе ме нападне, со мака задржувајќи го солзите што му се нафатија по клепките. Ја стискаше со заби долната усна, очите му светкаа, беа однатре запалени.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Кога минавме крај нив, таа ги дигна клепките и порумене, а Пенчо неочекувано ме удри со тупаница по вратот.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Затрепте неколкупати и ги затвори клепките, па мижејќи одговори со немо нишање на главата.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Грозницата попушти подоцна. Кога ги крена од очи врелите клепки, побара вода.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Дур возот без починка рони во времето на ритамот монотон вечерва ти си задремала. Не спи, не заспивај, уморена. Колку е тежок тој мир на твоите образи живи кога патуваат шумно сите предмети мртви. Со бакнежот на погледот мој што чука на твоите клепки заклопени ти ги отворам очите сонливи.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Гледаше низ врелината на клепките: агентот го соблече полека своето палто и ги откопча ракавите на кошулата.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Кога ли еднаш ќе се сврши Ноќва без шум и звук на ѕвона (Таа е шкољка сета сонна и нема нуркач да ја скрши) Ти црна ѕвездо зошто трепкаш колосана со мртва смеа (Ги срони сонот сите клепки и еве пак сум сам пред неа)
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Подмолно ме гледа низ светкавите клепки. Се обидува да изнајде што ѝ готвам. Сѐ уште се шегувам, тоа ме разонодува.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Андон плашливо затрепка со белите клепки, ретки и незабележливи што скоро како и да ги немаше.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ги дигна стежнатите очни клепки и виде над себе тројца оловни војничиња.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Сивото небо сосила легнуваше под неговите клепки.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Се загледа во едната, се загледа во другата, се поистави еден чекор назад, ги протрлка очите, кои му се навирија со солзи од напрегнатото ѕурење, промижурка со клепките, ги скрсти рацете, на градите, и почна да се клешти од смеа: – Ха-ха-ха-ха! Ха-ха-ха-ха!
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Ги испржалија и сејмените мустаќите, веѓите, клепките; ги запалија и алиштата, но свршија работа.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
