касап (м.)
Митра држи, Доста сече, и тоа касапски го сече!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Само толку кажува песната за овие пелистерски јунаци и завршува како што почнува: Ој, Лумане,Лумане, Ој, куче касапско, Не ми ти е ланската година!
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
- Леле, колку коски и пердуви! Овие орлишта се вистински касапи!
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
17. МЕСО НЕ БИВА БЕЗ КОСКИ - зависи кој касап, кому и како го продал.
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Јас не сум касап, по ѓаволите! Јас само го заштитувам она што веќе никој не го чува!
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
Како лечиме, велеше, по педесетина години, кога ќе видат, ќе речат кланица, касапи.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Не давајќи ми веќе да зинам, колку што можеше посилно со своето тешко касапско рачиште ме кутна наземи, во новата прав на пролетта што како пламен никнеше од земјата.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Војниците му застануваа со колената на нозете, на слабината и на главата да не прета; и додека тој рикаше беспомошно и силно што оѕвиваше селото и планината - касапот ќе му го зариеше ножот во грлото, риејќи низ него додека му го пресечеше гркленот; кркореше бикот, шикаше крв на сите страни стркајќи ги војниците, се виреше крвта во локва и правеше црвена браздичка која истекуваше во езерото зацрвенувајќи ја водата.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Не беше касап?
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Онаа Илинка, жената на Крсто касапот, не знае ни доброутро да ти рече, ни добровечер, а со неа разговор да поведеш како по коприви боса да прошеташ.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Повторно ѝ се радуваа мајсторите: казанџиите, налбатите, столарите, касапите, тенекеџиите, со умилност ја гледаа чираците, а ние децата одевме по неа и не слушавме крици од птици пред заминување, туку слушавме умилна песна што извиваше од нејзината уста, а од песната пркнуваа светулки и надлетуваа над бавчите, на Кафтан маало и исчезнуваа над лозјата на Кумлако и Мерите.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Им олесна на касапите зашто знаеја, ако кренат рака на вакво живинче, Ангелот пак ќе им ги фатеше рацете, како што му ја фати раката на Аврама кога сакаше да го принесе сина си на жртвеник.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Касапите, луѓето свикнати на колеж и крв, исто ќе останат занемени.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
И навистина не знам која беше причината што не успеав да ја престигнам мајка му на касапот.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Како на успорен филм, мајката на касапот ми го врти грбот и ја повторува познатата наредба: „Стегнете го скутникот, ве молам!“
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Времето и мајката на касапот. Онаа што живее над нас. На трети кат.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
На некој касап беше му се разранил малио прс од левата рака.
„Македонски народни приказни“
од Иван Котев
(2007)
Ставаше во голема каца зелка, зелка што алтан не ѝ беше рамен, а во земјени ќупчиња и разни туршии и речели, направени со тикви, шира, дуњи и мушмули, а од свинското што не смееше да се продава по касапниците, зашто и касапите беа само Турци, Тодора нареди да се направат пастрма и суџуци, та кога скришум ги направија со неговите три жени, скришум и ги пренесоа есента со товарни добичиња од селото в град.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Тој сакаше да му предложи на Татко потрагата по заемките на занаетите и занаетчиите да ги побараат, такви какви што останале, во старата скопска чаршија до денешни дни: бакалите, берберите, бичкиите (ножарите), бозаџиите, бостанџиите, гајдаџиите, дограмаџиите, јорганџиите, казанџиите, калајџиите, касапите, кондураџиите, папуџиите, кујунџиите, терзиите, џамџиите и други.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
