канче (ср.)
Жените се собраа околу неа и ѝ помогнаа, ги собраа истурените гурабии, симиди и ѓевреци, канчињата и се вратија кон кадијата.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Ајша писна изгорена од врелиот шербет и го испушти послужавникот со златните канчиња на него, та го дигна ибрикот со половината шербет во него.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
И еве: ѝ ги реди во канче на сестра ми крај креветот.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Но таа не ја крева главата и не гледа во канчето.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Завршувањето на војната луѓето го прославија шеметно: ја собраа сета комина што ја имаа по бочвите и каците и ја турија во селските казани да се вари; црпеа луѓето со чашки, со канчиња, заграбуваа со грсти уште од првата протока и пиеја; пиеја како да се натпреваруваа кој може повеќе да испие, кој може побргу да се опијани, збрлави; се бацуваа меѓу себе, се гушкаа, се миреа скарани, си ги отпетлуваа кошулите на градите и си ги даваа срцата еден на друг; ги собираа шлемовите од војските расфрлани по бавчите, ги навираа на колови и ги гаѓаа или се мочаа во нив; трчаа по секое преживеано добиче да го колат; се правеа заеднички гозби на широкиот пат крај езерото; кој како ќе донесеше нешто за колење, така луѓето викаа: „Придај господе!“ и му го удираа ножот; кој немаше добиче, носеше кокошка или петел; петлите, пред да ги заколат ги испијануваа со ракија: нивното кукуригање беше највеселото нешто: се натпреваруваа кој од кој посилно ќе пее.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Штом ќе се разгласеше дека војната завршила, луѓето сета комина што ја имаа (од сливи, од дренки, од муренки, од грозје, од кајкушки и оскоруши) ја вадеа од бурињата и ја носеа на казаните крај езерото да ја печат; се носеше и комината од црковните сливи и лозја и деноноќно се печеше ракија, и деноноќно се пиеше; пиеше старо, младо, машко, женско; како што капеа казаните - така луѓето со чашки, со филџани, со канчиња, со матарки, црпеа од ракијата, пиеја, наздравуваа еден на друг, ѝ наздравуваа на слободата, се бацуваа, пиеја колку што душата им сакаше и не им сакаше, кој како ќе се испијанеше скокаше сосе алишта во езерото или пак луѓето го пикаа да го оладат и отрезнат; но по секое отрезнување - започнуваше ново пиење.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Ја отвори прво вратата в лево, но таа просторија изгледаше како остава во која беа како нафрлани ноќвите, синијата, некои канчиња, буриња, котли...
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Соседите ни носеа по канче козјо млеко.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Во едно канче тури вода, а потоа од живата ограда искина грст зелени ливчиња.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Едно време Симон дојде. Во раката држеше едно канче.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Неговата пак грижа за мене, која почна со убав збор, потоа со канче црници, па со едно маче, па со телевизор во боја, сега ги надмина сите размери.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Јас го позедов канчето. Беше полно црници.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Очињец и Федина беа малку изненадени кога претходниот ден наутро ги повика полковникот Кавињски и им нареди да подготват неколку стотици ќебиња, пијалаци во канти за млеко и многу канчиња.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
