истрча (св.)
Но одеднаш Неда истрчува горе ко елен, народот гневно го кори: - „Ој, орачи, мажи, не тажете вие! - им вели ! слушајте што ви се збори!
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
И рипнаа четири момчиња млади; веднаш истрчаа спроти Недината куќа, та право отидоа каде многуимотниот Фоти.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Пред да му одговорам, стаклената врата на куќата се отвори а низ неа истрча грамадан жена.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Истрчав на улица размислувајќи како да му објаснам на Пенча дека црна мачка не можам да најдам.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Истрчав неспокоен и со лошо претчувство.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Доста беше го запознала Илка со овој план, но плашејќи се да не ја расипи сета работа, се истрча пред него и му одговори на Трајка, милувајќи си го Толета по главчето, кое мирно цицаше на левата града — Море ами . .. шо да велиме ние, браче Трајко?
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Се истрча надвор, зеде една рогузина од чардакот и едно најискинато покровче, ги внесе дома, ја посла рогузината на женскиот кат, го зеде коритцето што ги капеше нејзините деца, го кладе зглавје надолу со главата (така лежат леунките по Мариово) и истрча долни крај кај јаслите да види што направи Доста.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Доста сакаше да ги лупи тие компири што ги донесе во куферчето, но Митра сакаше да се покаже салам домаќинка, та истрча и од ќералот донесе полн леан компири: — Ти само барај, невесто Досто, јас ќе носа.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Трајанка ги разбра и истрча од дома.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Истрча надвор и комшиите и кажаа дека отишла кај Шерда.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Николче, едно време, истрча напред и ја фати Трајанка за рака: - Слушај, ама како ќе му речеш?
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Пред тој да замавне на мене со зелен нож, натопен во зелен отров, истрчав од собата но, заслепен од пламенот, не ги најдов басамаците.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
По него заплускаа и каданите, а Халиле уморена, се истрча и се испружи до него на постелата, клавајќи ја својата мала главичка на неговиот скут.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Во соседниот двор истрча едно дете.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Ги стисна забите и со шум отворајќи ја вратата истрча во ходникот. Јурна слепо во темно слепило.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
А Мирко ќе го грабне парчето и како ветер ќе истрча надвор.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Истрча во бавчата. Ни тука немаше никој.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Ја држи, стисната меѓу колената, книгата што му ја даде Павле и чекаше да заврши часот за да истрча во дното на бавчата и таму да чита.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Ја повлече рачката. Полека сѐ се смири. Истрча во собичката; на прагот за малку што не се препна од свитканото, заспано клопче на неговото срнче.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Или пак од некаде, како зауздани бели коњи, се спремаа да ја истрчаат земјата и да ја стоплат питомите ветрови на југовината?
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
