инка (ж.)
Џандарите ги отвораат устите, ко инки, тураат ракија и мене ми ја удираат замбата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Го наслушуваат со една цевка, ко инка, му го слушаат срцето, ама ништо не се јавува.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Со шепите направив инка, собрав воздух и викнав: - Мамооо!!! - повторував и гледав како трчаа жените, како се туркаа и викаа, ама во таа викотница, во таа бура име не се слушаше.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Имаме и телевој, нешто како инка, за да не ти се растура гласот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Жена ⥊ набива на гуска инка во грлото и ја клука.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Калкуланти, бедници, лицемери, кулоарски вошки што ги грицкаат театарските завеси, лешинари на празнината кои никогаш ништо друго и не правеле освен што го одржувале бесмислениот празен оган на големата празна празнина, на чие што дно ко во некоја инка/црна дупка, ко талог, трепериме и ги слушаме нивните мегафонски ступидарии.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Ги составив како инка дланките околу уста и гласно им викнав: Попусто во чуда верувате.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
„Еј! – Викнав низ инката од своите раце – го барам само уште ова!“
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
Потоа и самиот ќе ги земеше сопствените раце, ќе ја погалеше Рендгеновата цевка, ја мрдаше живата во кварцната ламба, го прошируваше или стеснуваше процепот низ кој светлината паѓаше врз нечиј грб, ќе бутнеше инка во некое уво, ќе земеше памук и го ставаше во слушниот канал, задлабочувајќи се во последиците од овој чин кај сопственикот на увото: како настануваат претставите за помош, исцелување, добриот лекар, за општата доверба и радоста на живеењето, и како отстранувањето на течноста се преплетува со душата.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Што мислиш, што е најновото што им го дадоа таму? Инка за уши, за да прислушкуваат низ клучалките.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
И иако се фрлаа во „инката“ така и не се враќаа. Исчезнуваа.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Последното што го видоа беше `рбетот на бикот и најпосле роговите како исчезнуваат во водите, во вирот, во инката.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Бегајќи, бикот ќе дојде до местото кое е спомнато на почетокот од расказот: „остриот свиок“ сега е „бездно“, „инка“.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Во меѓувреме, растението донесе светлопупурен цвет во форма на инка.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Утредента, по сабајле удри камбаната и селскиот телал помина по селските сокаци и на сет глас викаше со инката: - Еј, сељаниии!!!
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
