изумрен (прид.)
Се ведне над восочен труп, распорен дрско и со еден замав. објаснува нешто на туѓ, одамна изумрен јазик, некакви формули и неизбежни правила, како догматичар на еден одамнешен век.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Стоеше увиснат во таа изумрена просторија, а сите болки во неговото тело веќе почнуваа да се здрвуваат и да завиваат во секој зглоб, со својата остината оловна грутка.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Многу од нив, слободно претставени со еден стар, боемски и изумрен јазик, сѐ капетани на долгите ноќни пловидби - морето спие, коработ се тетерави.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Ја жулкаше рачката како да ги жулка отисоците од рацете оставени од неговите изумрени, како да ги допира самите нив, нивната душа.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Собата беше свет, простор од минатото низ кој можеа да се движат изумрените животни.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
„Но карпите се полни со коски на изумрени животни - на мамути и на мастодонти и на огромни рептили кои живееле тука долго пред појавувањето на човекот.“
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Твојата сорта е изумрена; ние сме наследниците.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
А логотетот потем падна на коленици пред Филозофот и со солзи радосници почна да го моли да го научи и на други мудрости подобни и богоугодни, на сите уки и тајни откровенија што во себе ги хранат буквите и словата од родови разни, изумрени или живи.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Малку беа примероците на избраната фауна со кои морав да сведочам пред научните институти во Москва и Санкт Петерсбург, во споредба со илјадниците изумрени луѓе.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Покрај неколку скапани штици и ’рѓосани железа, во некогашната правлива гаража доминантен објект беше каросеријата на еден исто така бивш камион, кој сега со излупена боја, без прозорски стакла и тркала, заринкан во валканата темница демнееше како препотопско сениште, како страшен тотем на некоја изумрена цивилизација.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Метафоричната порака е неизгаслив спомен и нескротена тага по родното место што на своите наследници им ја пренесоа веќе изумрените просвиги кои принудно ги доселија во ова село кое никогаш со срце не го прифатија.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Доначудување немаа ни откако правта слегна и се растргна, враќајќи им го пред очи селото какво што си го знаеја, но им остана да нагодуваат каде застанала колата, додека најпосле не се досетија дека застанала пред одамна испустената и во скреби зарасната куќа на одамна изумреното и поштомено семејство Веговци, на висот над реката, речиси над село.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
