изгрева (несв.)
Ти изгреваш на далеку — да ли еднаш ќе изгрееш силно, силно, дури милно над долови и над гори над полиња и над реки над мојата татковина?
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Ете, на таков Велигден после изгревањето на сонцето, се најдоа пак Бојана и Доста на сретсело.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Доста го кладе над глава бардакот со вода, го праша Илка откаде изгрева сонцето, се прекрсти и легна на постелата крај стопанот.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Беше рано утро. Сонцето изгреваше. Небото изгледаше како да беше послано со светол син ќилим.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
(Борис чита седнат на столица. Матеј стои од страна.) БОРИС: „13 ДЕКЕМВРИ. Денот почна подоцна, како што во зима нема доволно сонце, то ест доцна изгрева па почнува доцна. Ќе има грав за ручек.
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
Еве го твојот поглед со кој сонцето им се обраќа на плодовите Две брези имаш и некоја црна месечина меѓу нив изгрева Си ги прибрала сите светулки во твоите ливади да пасат Црна сенка минува преку твоето срце...
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Сонцето што изгрева а не заоѓа ѕвезда што не гасне птица што не секнува.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
И ете, наспроти сите божји нешта, Сега луѓето застанати на прозорец гледаат и се крстат: Точно во таа доба и од страна зад која исчезна таа Квечерина, заедно со ѕвездите - изгрева и сонцето.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
И тоа нѐ прави неизмерно радосни. Мислиш од тебе изгрева сонцето и скока од радост дека влегло во нивите наши.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И мојата мама е онаму каде што изгрева сонцето.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Од песната се топи ледот, Венец - месец изгрева над брегот Паднат лебед умира на снегот. Сам.
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
Свеќата гореше цела ноќ (кога ќе догореше една, запалуваше нова), сѐ до изгревањето на сонцето.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
А мене од кај него ми изгрева сонцето.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Утредента, по едно изгревање и заодување на крвавата месечина со ископани очи и пукната муцка од слеп судир со планинска цуцулка, се видело: меѓу дрвја и камења биле расфрлени неколку стотици крвави птици.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Гладот во земјата напредуваше, но во Козар маало изгреваше среќното време со козите.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Во далечината се гласеше и петелскиот пев. Сонцето сигурно изгреваше.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Бледа светлина го означи хоризонтот. Сонцето тешко се пробиваше. – Сонцето изгрева, сонцето изгрева, – повторуваа козарите.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Стануваш рано наутро и тоа, секако, е работа под ведро небо; гледаш како сонцето изгрева и како градот се буди, а тоа воопшто не е лошо.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
А кога задуваа утринските ветришта и сонцето почна да изгрева, собрав храброст, Височество, и скокнав удолу.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Додека сонцето изгреваше ќе го потчукнеше со тупаницата одстрана камионот, а возачот, смешкајќи се му возвраќаше со едно „здраво“.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
