изгасне (св.)
Се изгасна родот, а друго освен тебе дете немам, не остана надеж.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
И животворните зраци изгаснаа; остави вдовица млада со дете, малечко детенце в раце . . .
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
На излижаниот изгаснат политир на масата лежеа расфрлани тетретки со модри корици - писмените задачи на нашиот клас.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Бојата на лицето полека му се враќаше а солзите како да го изгаснаа огнот во очите. Тие пак се смрзнаа и станаа рибини.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Петиците на неговите чизми се искривија, лицето му се збрчка, сјајот на копчињата под виснатите веѓи изгасна.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Одвај го изгасна.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
И ме фрла со дланката лесна в чудна игра, в чудно компонирање, изгаснувам во грч и умирање и се враќам в живот како песна.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
И да размислувам: дали влажната белина на пролетните јаболкници го лекува очите и дали росата може да го изгасне врелиот пепел во човечкото грло.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Во очите на волчицата изгасна пламенчето на љубовта и бесот, краиштата на нејзината челуст се пособраа, песната се исуши на нив.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Уште пред да истечат и да изгаснат со тап удар во некој ѕид, шлем, или чело, потрча чувствувајќи дека нозете се отплеткуваат од жиците на мракот.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Пожолте. „Свињо“, рече со изгаснат глас.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Зашто ова попладне има прсти од блискост од свое в месо да ти се вовлече капнато да се протега под кожа во коски во сѐ што си и што не си. И не стој се искачи рекава го мина брегов ќе плисне врз тебе ти трчај да не те стигне сево попладне зад себе што го оставаш дур не го изгасне. Трчај гори попладнево.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Како човек, помисли. Како човек. Светнува само за да се изгасне.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Скоро ќе се врати мајка им и таа ќе им каже кој е виновен што им изгаснал огнот.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Стоеше со тешко виснати раце набрекнат од крв и ракија и гледаше во недокучивоста на небото на кое изгасна една светлост со кус живот.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
- Гледајте да не ви изгасне огнот! Дрва и јаглен имате во сандакот, - им рече мајка им на излегување.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Кога појде со стиснати усни низ стеблата, некој од селаните дофрли: „Оздрави и врати се, попе,“ тие танки, пајажести нишки не допреа до него, се распрснаа под зелените стеблаци и изгаснаа оставајќи ја недореченоста на луѓето да се грчи во некоја нивна внатрешна суводолица. Поп?
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Ако сега не стават дрва огнот ќе изгасне и после ќе мрзнат и двајцата.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Следниот ден вечерта изгасна осветлението и градот остана во темнина.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Се разбуди некаде од најдлабоките длабочини во него и пливна низ целата негова крв, како некој црвен пламен, така што не можеше да биде изгаснато.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
