звучи (несв.)
Богословот беше пркосно насмевнат а тој не беше сигурен дека неговиот глас звучи злобно. Не звучеше.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Се сметаш за Аполон? Неговите зборови звучат тапо. Излижани се, празни.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Прикаската дека вујко ѝ, еден антиквар крај Сена, ѝ помага, звучеше празно, безживотно.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
„Везисти? “ праша не знаејќи дали и порано неговиот глас звучел така рамнодушно. „Не сме везисти?“
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Отпрвин забрзано, со прекинувања, додека неговиот глас почна да звучи спокојно, му го раскажа својот план.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Арсо така совршено го изучи звучењето на неговиот глас од дворот, што по него познаваше карактерот на човекот и неговото место во ова мало општество.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Арсо е звучење... Можеби џелатот чекори кон каушот и ќе понесе Арсо само едно скржаво срце на аскет.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Од друга страна, и долгата осаменост знаеше да се прелее преку глава, па така сосем вистински звучеа зборовите на дедо Иван - дека стар човек не е за никаде.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Тоа ви звучи неверојатно, но животот е полн со изненадувања.
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
СУЛТАНА: Вистината звучи неверојатно.
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
Послушна сум спрема нешто што во мене постојано но нерамномерно звучи, ту укажува, ту заповеда.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Така сфатен, хуманизмот на авторот на двете Пасквелии звучи како несвесен одбранбен гест што уметникот го отправува кон сите стравои со кои новото време во својата бурна надојденост одново како да го загрозува неговиот идеал.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Колку тоа и да звучи безумно, мерењето и премерувањето совреме ни стана една од најомилените забави.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Благодариме!... и натаму ќе те пресретнуваат познатите зборови или ехото на истргнатото ...најважна е неизвесноста вели тато пази ја светлината на првата страница колку бавен ни се чини и долг почеток на нејзниот од но книгата веќе ја отворивме и ти патуваш сине излези од бањата не свлекувај ги тревожно измокрените гаќички туку појди по блесокот прескокни ја корицата- ограда остави ја оваа страна мене домот мртвите сестри и браќа онаму е поезијата ќорлестото маче со рахитични предни нозе ќе биде твојот водич токму тоа мачето кенгур ќе те изведе низ светот на прекршените огледала и зборот осамен што толку патетично ти звучи сега таму ќе биде највистинското задоволство ќе му припаѓа само на твојот сон ќе се гнезди само во твојот занес трагај... тигарот или полезноста на проекцијата на законите на џунглата врз собната атмосфера ...
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
Повторно седнува свртена кон мене. – Зошто не се облечеш – гласот ми звучи придушено, слабо.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Мани го онака будалата, си велам и зборовите ми звучат како тој мене да ми го вели тоа што јас нему му го велам.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Дали сето ова звучи грозно или едноставно различно, зависи од личното чувство за вредности и приоритети на читателот.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
„Докторе?“ „Да Чарлс?“ „Можам ли сега да одам на училиште?“ „Мислам дека ќе можеш, утре. Многу бодро звучиш.“
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Ова исто така намерно е сложено, за да звучи како реклама: Меѓу нашите артикли од лиено железо, ја препорачуваме славината која сама се затвора кога никој не ја слуша.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Во друга рака, овој говор на крајот од нејзината книга за можноста на создавање на женска философија звучи чудно во светлината на сета феминистичка философија за којашто нејзината книга нѐ информира.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
