заспан (прид.)
КУМОТ: Песна ја признавам онаа што кога ќе ја чуеш, дури и срцето ако ти е заспано да ти се пробуди. Ете тоа е песна!
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Се слушаше рамномерно дишење на заспаните бригадирци.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
По светлото небо пловеше месечината, наѕираше во колибата со своето насмеано лице и како да им се потсмеваше на двајцата заспани другари.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Остар сноп светлина падна врз заспаното лице на Мечета.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Грците, поправо грчките четници — андарите и нивните архиготи и капидани, пораснаа во очите на заспаните селани и кои почнаа масовно да се навалаат на страна.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Момци... скријте го некаде да не го гледам пред очи ваков заспан. Бргу! Што чекате!...
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Оние од постелата што уште не беа заспани не се решаваа да се јават.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Мартин, дете коешто оној ден беше со децата на Бистар Кладенец, беше заспан и сонуваше како е голем па нарамил пушка и ќе оди да го фаќа Луман арамијата.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Еднаш, по таа чудна ноќ проведена крај заспаниот човек со уништен разум, се обидов во едно друштво да ја прераскажам одисејата на скитникот.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
И покривајќи го заспаниот дедо со својот кожув, дува презриво низ нос.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Бошко раскажувајќи, мачорот предејќи. Кога дојде мајка му го најде заспан.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Изрипа рането Јаким и ги стегна силно градите, ги задржа солзите - сакаше да го гледа во далечината бродот, што пореше со Божина милиот побратим, со кого ергенуваше и во рани зори ги будеше со својот писан кавал заспаните родни планини...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Утрото мајка му го прашуваше: - Што си барал синоќа под креветот? Те најдов таму заспан.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Покажа со главата кон колибата, од каде што се слушаше ’ркањето на заспаните луѓе.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Малата белина на кожата, откриена над најлонските чорапи запалува огин и во најзаспаните погледи.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Ана мрзоволно се упатува кон прозорецот и нејзиниот поглед потонува во темната длабочина на заспаните улици.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Од меаната се зачу народната песна: “Дафино вино црвено, момчето ти е заспано момчето ти е заспано на Каракамен планина! Тука помина четата, гунчето му го зедоа... “ Во меаната одекнуваше веселата песна.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
А тоа пламтеше од радост и гордост и со потценување гледаше кон заспаното сино јоргованче.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Само зимно време молчеа безлисни и заспани. Немаа лисја за да можат да си шепотат.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Шумовите и звуците што ги правеја веќе заспаните војници до нивните уши доаѓаа како стенкање на земјата.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
