заскита (св.)
Кон таму сега повеќе нема да може да заскита ниедна твоја мисла, макар и да пцовисаш од глад.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Кога немаше фудбалски натпревари тие знаеја да заскитаат низ полето, што се будеше, и таму, крај реките, каде што си ги переа своите кошули и чорапите, да го имаат пак она чувство.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Потоа пак ги чекаа нестрпливо неделните попладниња, за да заскитаат низ полето или да одат на стадионот и да се изразвикаат, од каде се враќаа во вечерите со по една изморена топлина во градите, за сето време продолжувајќи го оној свој ниеднаш непрекинат разговор за светот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Две чорлави деца, со црни вреќичиња на грб, заскитаа на заборавениот колосек.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Сигурно беше заскитано од кај новите згради кои неодамна беа вселени.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Есен е. Во нашиот двор од негде ќе заскита ветерот и ќе ги заниша малку гранките на црешната.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Децата јадеа малку и од киселиците, а потоа заскитаа наоколу, гонејќи се и играјќи се со Белуш, кој ненадејно се појави некаде од папратот.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
По напорниот врел ден, по почивката и вкусната вечера, децата заскитаа некаде по ливадите удолу, да ги гонат неброените светулки, што со своето светни- згасни ја разубавуваа вечерта и предизвикуваа илјадници најневозможни желби.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Заскитуваше меѓу јасиките, го слушаше тихото шумолење на нивните трепетни жолти лисја, како да слушаше некоја волшебна музика, а потоа спокоен се враќаше кон колибата.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
„Кој е тој гроб?“ „Светот...“ „Како така?“ „Така... светот е од сите гробови - најголем гроб; кој заскитал во него - тој го знае...“
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Сум заскитала во животот, што се вели, и сум се загубила во него.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Некои од нив ќе заскитаа, па други козари ќе му ги донесеа, а Чанга, во знак на благодарност, им читаше нови работи за козите.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Кој му е крив на Нероден Петко што заскитал низ непознатиот свет пред да се роди?!
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
Несвесно се сврте од автобуската станица и заскита во лавиринтот на Лондон, најнапред кон југ, потоа кон исток, потоа кон север, талкајќи низ непознатите улици и не грижејќи се во кој правец оди.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Човекот постојано заскитуваше по некои патишта и предели што само тој ги знаеше и притоа одвреме навреме се насмевнуваше. Густира ама со тажно срце.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
А мојот поглед кога заскита некаде, отаде неа, ме прашува: А кај си се загледал?
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Само слушав. Слушав и не можев да се начудам тетка Боса каде заскитала да бара патни документи.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Можело да се случи Благоја да заскита од единицата. Можеби отрчал по некое здолниште и го загубил патот за враќање.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Сомнението што се роди во мене во врска со однесувањето на човекон од приказната кого го повикувал гласот на жена му ме поттикна да напоменам дека несреќникот веројатно заскитал во оној напореден свет воден од прилично сериозен привид?
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
„Каде ли заскитало тоа детиште, како да има уште црвци во газот”.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
