загуба (ж.)
Следствено, Србија при таа борба постигна повеќе од Бугарија, која со шумот што го подигна остана со загуби, а не со добивка.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Турците ни ја зедоа земјата и си ја разделија меѓу нив. Ние се примиривме со таа загуба.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
И што добива таа за таа загуба? Благодарноста на Бугарија. Може!
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Сонцето беше извишено далеку над планините кога Бахтијар-паша ја доби веста за извршениот трет напад од башибозуците и за нивните големи загуби.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Загубата на Караман го болеше до дното на срцето.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Не му беше сосем по волја на Бојан ова рано излегување, му се спиеше, но не можеше да му противречи на чесниот старец, а и знаеше што значи за целото негово семејство загубата на едно теле.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Загубата на Караман не можеше да ја преболи. А и сопствениот страв, сопствената немоќ пред ова зло го измачуваше.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Во еден мој расказ, со наслов: „Мојата најсакана книга“, јас ја опишувам својата тага, својата болка по загубата на таа сакана книга.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Ги жалеше за загубата но ги осудуваше за постапката; претпоставуваше дека само го одрале пцовисаното, ја зеле кожата, а мршата ја оставиле таму.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Длабоко навредените, оскрбените, грешниците, покајниците, осамените, јадосаните, очајниците, неутешените во љубовта и во загубата на најмилото, луѓето исправени пред неизвесноста и ризикот на следниот чекор, животните корабокрушеници, - сите, сите доаѓаа тука и на дивината наоколу, на небесата над Потковицата, на овчарите и на случајните намерници, лелекајќи гласно им ги доверуваа своите тајни и несреќи, своите болки и загуби, своите намери и решенија.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
За гледање на ваков коњ потребни се многу работи, потребно е чиста пченица, а јас зашто за една година изгубив тројца ваши луѓе, за загубата ви го одземам коњов.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Сега и мене ми иде така. ,Диверзија е таков вид на војување која има цел да го изненади непријателот, да му нанесе што поголеми загуби во луѓе и техника.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ако му е судена загубата да претежнува над радоста, зарем присвојувањето на овој отисок што занесот на боженскиот танцувач го оставил во мекоста на каменот, не го претскажува конечниот пораз?
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
ЕПИЛОГ Татко ми тешко се помируваше со загубата.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Можеби не толку за некои состојби кога смртта ги зема блиските, или оние што ги почитувам, колку размислувања за загубата и исчезнувањето. Секој филм е есеј за тоа.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
(213) Два скапоцени моменти, две скапоцени илузии: во претчувството за жена и за нејзиното поседување - илузијата на задоволството - и во сосема свежото искусување на нејзината загуба, додека сѐ уште сме маѓепсани, во илузијата на загубата.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Со тој нов тип на опис се спасува од заборав бујноста на едно искуство, но и се поткрепува листата на мотивот на загубата и физичкото исчезнување (експлицитна како носечка во филмот “ZOO”, како и во „Стомакот на еден архитект“ и „Давењето по броеви“). okno.mk | Margina #8-9 [1994] 39
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Од една страна чувствувам голема загуба и страв околу тоа што сѐ во иднина ќе се појави во врска со личноста и со душата.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Во Пансионот на видно место стоеја и Правилата за однесување со кучињата во кои пишуваше: „На секое куче треба да му се почитува правото на природен живот; не смее да се злоставува и да му се нанесуваат физички и психички болки; секое куче има право на заштита и нега; треба да се сака такво какво што е, зашто тоа не е во состојба да бира сопственик, а сопственикот го бира него; ако не чини, треба да му се помогне да се поправи, а не да стане жртва на лошото однесување и изживување; не треба нетрпение и брзање веднаш да се научи на сѐ, ами треба да му се даде време да сфати што се бара од него; не треба без причина да се разлутува или казнува, зашто и тоа може да изненади, да врати; првиот удар тоа го простува, зашто мисли дека е случајно удрено, по грешка, но ако по втор пат го удриш, сфаќа дека е намерно и тогаш ударот ти го враќа со уште поголема мера и те замразува со сета своја душа; тоа најчесто е само и нема никого освен тебе: разговарај почесто со него и самиот ќе се изненадиш како те разбра; љубовта со љубов ти ја враќа; и тоа, како и човекот, има своја судбина: не придонесувај да му е тешка; ако остари, ослепи или оглуви, ако стане неподвижно и остане без заби помисли дека тоа може и тебе да ти се случи, зашто староста е иста за сите; не однесувај се кон него како кон некој обичен предмет, зашто кога ќе го изгубиш, ќе видиш колку е жално; испрати го на неговиот последен пат и размисли дека секоја смрт, било таа и на животно, е загуба за сите: еден живот помалку на земјата”.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Резултатот е загуба на филмскиот стил и загуба на секаква фантазија.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
