завидлив (прид.)
Сакаш да расцутиш пред мене, па сите да гледаат во тебе, сите да зборуваат за тебе. Завидливо си и злобно...
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Јас тука со бог и душа чекам, а вас во Франција ќе ве носат, - завидливо рече Љаке.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
БОРИС: Се измочав без да ме боли. (Пауза) Не ми честиташ? (Пауза) Светот е завидлив на туѓи успеси. (Пауза) Тебе ти е сето ова просто, нели? (Пауза) Јас сум за тебе прост?
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
Завидливо нѐ гледаа децата од Козар маало кога чекоревме крај нив со стадото на Чанга.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
И таа ја помилувала неговата голема, опнеста наметка со грижлива завидливост.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Но тој сѐ така еднакво ме биеше со шлаканици жешки, и крв ми јурна од носот, но тој биеше и велеше: „Кажувај, сатано, со каква магија расипана, нечестива се служиш за да гледаш“, а јас веќе ништо не велев и само си мислев: „О, Боже, се молам за душата на отец Стефан Писмородецот, оти злобен е и завидлив на оние што гледаат, а злобата е недостиг на виделина, и нема злобниот да прогледа додека му завидува на оној што гледа!“
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Завидлив беше Писмородецот, и затоа, во моите сказанија си го претставував отец Пелазгиј како молец, или барем се утешував со помислата дека во некој претходен живот (во тоа чудо, претходен живот, само јас единствен од сите отци верував) засигурно и верно бил молец, оти зависта ваистина е молец: таа, како и несреќната животинка ја јаде рубата во која се родила: зависта го јаде срцето, ја нагризува душата, го сакати телото.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Можеби подоцна маж пијаница, четири деца и живот со свекрва. Целулит брчки и завидливи кучки.
„Три напред три назад“
од Јовица Ивановски
(2004)
Потем додаваше: „Песната, односно стиховите, се и ќе бидат најмноќното средство за решавање на меѓусоседските завидливости и кавги, меѓунационалните и верски столбновенија, та дури и на меѓудржавните судири и војни.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
„А требаше да си е дома”, очајно помисли мајка му, „Да го загрее задникот над книгата”, гневно помисли татко му, „Го чекаат матурски испити”, завидливо забележа сестра му.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Ја следеа завидливи очи, испиени од ноќно бдеење, селани што би ја свалкале во калта и со сладост би ја нагнетиле.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Можеби тоа било онака како што се случува завидливите да се тешат со својата морална чистота, иако, од кажувањата на Методија, можев да сфатам дека Симон не бил обземен од чувство на неуспех.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
…Кога месечевиот срп зелен меѓу пурпурното руменило завидливо се прикрадува – непријател на денот, со секој свој чекор потајно ги коси ружите, Ги коси сѐ дури не паднат, бледи, во сенката на ноќта: така паднав и јас самиот некогаш, од лудилото мое по вистината, од безумните мои копнежи по големиот ден, уморен од денот, болен од светлината, - паднав долу, во самрак, во сенка, од вистина Еднаш согорен и жеден за неа - се сеќаваш ли уште, се сеќаваш, пламено срце, како некогаш жедно беше?
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Сепак, текстот сакам да го завршам со апел до чинителите на театарскиот чин кај нас: Не ја прикривајте завидливоста, ниту пак потребата од плагијат, оти тие, неретко, раѓаат нови и вредни моменти во творештвото!
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Завидливост помешана со посесивно сакање, а во основа скриена желба за поседување нечија постојана наклоност.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Не сакајќи да избегам од мојата опсесивна тема Театарот, ќе кажам дека во нашите театри завидливоста и појавата на плагијат, зборувам воопштено, скоро е незабележителна, то ест не дава никаков прилог кон сценското творештво.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
За девојчињата да не зборувам. Секогаш имав проблеми од нивните пакости. Оговарања, завидливи и лицемерни забелешки.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
