забели (св.)
Таман во муграта излегоа од село и открачија колку да не ги втасаат дрварите нагоре и веќе забеле зората.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Кога татко им се врати однадвор им рече на домашните: - Мирисаше на снег. Сигурно утре ќе забели.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Со забелувањето на утрото, брз како невестулка, се пушта во подземјето и таму неколку часови, не знаејќи за мера, паѓа во полна исцрпеност на своите сили.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Во водата е и едно ретко облаче, забелено, како и косата моја. Моето лице и небото на исто место се гледаат.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Сите се плашат да не ги забели денот, да не ги превари сонцето.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
