жетва (ж.)
Жетвата брзо ќе сврши, ама за вршење ќе почекаат дури да дојдат спаиите.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Митра и Доста уште во „Гошово" на жетвата се споречкаа. Неоти за нешто? Ете, јатрви како јатрви!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Тој Јован Ѓуров, или како го викаа в село — Ѓуровчето, беше син на дедот Ѓура Јовановски од нашето село Витолишча, кој, за да го исхрани Јована и трите му сестри, помали од него, одеше секоја пролет во Ќесендра или Метуите на жетва, а откако ќе се вратеше оттаму продолжуваше со аргатлакот во Прилепско или Битолско Поле. Со парите што ќе ги донесе од жетва ќе купеше толку леб, колку еднаш во денот да јадат децата.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Утредента, додека сонцето сѐ уште се готвеше да отскочи на небото и да продолжи да ја пече жетвата, дедо Бошко, онаков сув, висок и подгрбавен, излезе од дома.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Ако побараш од друг вол или коњ за орање, треба черек од жетвата да дадеш.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
И додека сите селани ги возобновуваа заборавените нивки во планината крај нивното село, кои, во времето додека тие печалеле по светот, беа насобрале по малку слоч за да можат да изранат по неколку жетви, а војната ги имаше испобркано сите патишта и сите граници, - оној тогаш шверцуваше со автомобилски гуми.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
А дедо Стамен, кој презимил многу зими, и снежни и суви, кој жнеел многу жетви и добри и лоши, одговори: - Снегот ги штити житата од мразевите.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
- Мило ми е, - рече старецот, а во своите мисли продолжи: „ А што знаеш ти, градски човеку, за жетвите, за жржта, за српот, за лукот и оцетот, најубавата жетварска храна“.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Но Толе позадоцне и ги доведе луѓето дури утредента, по Илинден, та нападот се одреди дури другиот ден.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Излези, попе, на страна, — промрмори Арслан и му нареди на Рушидчауш да слезе со петина заптии да ги варди тие што ќе ги оделува на страна.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
— Та за што ти се, Митре, тебе две три мартинки?
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Спроти недела на моите колена кога ноќева Нејзините ѓерданчиња од црни и жолти пеги на вратот - Како љубопис спроти жетва што го пишувале пеперутки Нејзиниот глас – потих од нејзината сенка во зорите, Нејзиниот од – потаинствен од прошетката на светлината Низ земните длабочини до плодовите Дури ножева таа На моите колена Незнаен ковач жар на дланката ми носи Да запалам цигара.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Сликата – една од водечките и најценети достоинства на современата македонска поезија е облик низ кој мислата се мачи да го скамени невидоизменето нашето некогашно време; впечатлива слика на разделбата со оние што одеа на туѓина, сликата на велигденското оро, сликата на жетвата се составки на духовниот пејсаж на македонската географија и обраќањето кон неа не значи враќање кон нејзиното време туку протест кон духовната унификација што произлегува од нашата инертност.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Со Ангелета многу се изнамачив. Беше во жетвата, жниевме ’рж, време осилаво и усвитено, земјата пука. Скакулци бегаат пред српот, а ние жниеме со Јона.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Како последица на тоа имаме слаба жетва, слаба берба, имаме намалено производство и - сиромаштво!
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Жетва била, та им текнало во отворот да фрлаат запалени снопје.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Од средината, пак, на јули, во неделните денови и во празниците, на коњ или пеша, главите на домаќинствата почнуваа да го обиколуваат полето; триејќи класје меѓу дланките, и, потем, долго џвакајќи ги солупените зрна и топејќи ги со плуканица утврдуваа дали е стасано за жетва.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Посебно убав беше крајот на жетвата.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Во меѓувреме, во пазарните денови, кај ковачите во Прилеп, за стасаните принови во домаќинствата за жетва, набавуваа нови српови и ги остреа ланските.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Како припек, во време на жетва, да ме удрил в теме.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
