де (чест.)
СТРИКО КОЉО: А така де! Татко ти знае.
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
СТОЈАН: Нејсе, де... Топол ден, сонцето пече, а Славче, продава кикиритки среде во градот...
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Најди де в календар име Стојанка!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Ти не ме викаш како што сум крстен, туку: „бре, море, Коте...“ Јас не сум маче та ќе ми викаш коте! (Сите се смеат и де гледаат во Котета, де гледаат во Депа).
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
БАБА АНЧА: Е де. А пак јас ја имав намирисано работата и си реков со умов „ако не можеш за ваму, нека биде за таму“.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
ПАРЕ: Така де, преубаво девојче за тоа да плачеш!
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
А другото што го зборувавме пред малку, за парите де, на никого ни половина збор.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
— Е, кажи, де, кажи зошчо ме викна? — започна Крсте со посигурен глас од некни.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— Знајш, дотко, кого го пречека на Врбица? — Кого? — Де погоди, ќе ти дада нешчо.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— А де? Не можиш да се сетиш? — Ами, Крчето попово, мори утко!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
- Чудо, - рече тој. - Ела де испи десет, - му подвикна Трајанка подавајќи му го шишето, - па да те видам дали е чудо.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Во неговиот стан под керамидата беше влажно и студено и затоа често настинуваше и боледуваше де од кијавица, де од грип или од некоја друга болест.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
И тој презриво замижа. Под спуштените клепки ги гледаше само врвовите на своите чевли како отскокнуваат де напред де назад на заплисканата од утринските зраци улица.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Чекореше по Глигор. Неговиот широк грб се клатеше де налево де надесно, на три чекори пред него.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Ти не жалиш ли за тоа? А што правеше со неа? Де, кажи, сами сме во оваа дупка.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Језекил можеше само да ги дослуша сите тие тупи удари надолу, без да направи ниеден чекор, тоа таму, удирајќи де во ѕидовите, де во скелињата, продолжуваше да паѓа младото цврсто тело на малтерџијата со големите бакарни топки на мускулите по рамениците.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
- Каде сте сега, синковци мајчини? Излезете сега... Де писнете да ве видам. Ха...
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Па, ако смее де, нека лизне! Ајде! Олеле, олеле!
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
- Добро де, добро! Не лути се! - благо продолжи мајка му.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
- Тато, заборавив како се вика ова цвеќе? - прашува и гледа де во мене де во старецот. - Јаглика, - велам.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
