грлен (прид.)
Невозможно ситниот, скоро помал од мене лимар, танок и како од ламарина направен, штукаше мелодично а грленото јаболко смешно му скокаше.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
На танкиот врат штркнуваше грленото јаболко: да му беше тесно под гнилата јака на старата кошула.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Грлен рафал. Оловна смеа. Мек длабок глас.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
- Гледај сега, возбудено ми дошепна Цане, - Гледај... Гледав. Арсо се нишаше пред тапанот, пушташе некакви грлени извици, смешно подрипнуваше од нога на нога; кога го догледа.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
- Вода, со грлен извик побара; никој не го чу.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Старчето ја накривуваше главата на птичји начин, ту на една ту на друга страна и прашуваше грлено и смешно изговарајќи го „р“ -то.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Таа се кикотеше, тој искинато и грлено рецитираше бо-гат-ство.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Има друг еден, зол по карактер и високо изговара со грлен глас навредливи зборови.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
- Народе! - свика кметот грлено и остро. - Зошто ова бунење?
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Истрчавме врескајќи и викајќи грлено. До плевната стигнавме кој како што знаеше.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Ќе го креваат јазикот, ресите, гркленото капаче.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Не верувале дека таа грлена споулавеност е на избеганиот Онисифор Мечкојад, негде скаменет од гнев или со свои нокти распарчен и расфрлен со свои раце по таинственоста на ноќната земја. ... зошто си се отворила ...
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Девојката се извила со чуден, ни грлен ни носен извик. Се обидела да се искорне од живата стапица.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Се тргнав, пак со грлен извик и пак бев меѓу луѓето, меѓу нивните сенки и воздишки на претсмртници.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
И додека таа безуспешно се бранеше и испушташе грлени гласови, тој со сета сила навалуваше на неа, завраќајќи ѝ го фустанот што таа го туркаше со рацете надолу, ја труцкаше, а во тоа имаше и бес и освета за сето она што таа му го чинеше од неговото доаѓање во Пансионот.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
А таа сега од една крајност премина во друга: им се насмевнува и кога треба и кога не треба, им потфрлува благ збор и кога треба и кога не треба, не им оди повеќе по петиците и не ги следи како порано, не плуска со камшикот низ просториите, не испушта грлени гласови како порано, ами постојано пушта музика од грамофонот внесувајќи весела атмосфера во Пансионот; ги повикува одвреме-навреме во канцеларијата да ги почести со пијалак, та кога ќе потпивне малку повеќе, лицето го расцутува од смеење и веселост и потпевнува со глас како славејче.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Во мигот Чана ја затнува половината врата со својата голема снага, пуштајќи го својот грлен глас во вагонот Стигнати сме во Македонија, народе!
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Ја радуваа гласовите на децата што шепотеа меѓу себе, отсечните одговори на некои од наставниците, а најмногу ја смируваше грлениот глас на Танаско кој е тука со целата своја тајфа.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
