граден (прид.)
Се оддалечува еден од друг, стануваа потуѓи, зашто од кртоста на овие зборови зачуденоста на првиот стана исто таква кртост, стара, некогашна кртост, за миг само премрежена под правта на тешката градна болест и канцелариите со млак воздух.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Добро граденото јадро тело, горделиво подисправената глава на којашто косата непокорно и диво се виткаше и спушташе на кусиот јак врат, го привлекуваше вниманието на публиката и на судиите.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Една морница, што го престегна по целиот граден кош му го истера сиот здив.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Неговиот другар со кого во болницата лежеа во ист кревет, со забите го кине копчето на џепчето од блузата, зашто двете раце и градниот кош му се изврзани со завои, ја вади со заби сликата на која му се жена му и син му и ја моли сестрата да му ја запне на штиците од вагонот; погледнува во сликата и испушта душа.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Цркви на сите страни. Особено е своевиден монумент црквата Свети Никола под Храдчани. Во барок градена во 19-тиот век. Со огромни портали.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Новиот центар е граден со рафинеријата и тука се редат нови згради, повеќекатници, широки улици, модерни трговски магацини, кафеани, ресторани.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Интересно е во Варшава,наспроти огромното здание на Домот на културата, да се види осамената убавица - новиот хотел „Форум“, граден според шведска лиценца и со шведски кредити.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Го барав тоа малечко отворче на ѕидот, иако знаев дека тоа беше бетон, цврсто граден ѕид точно за вакви прилики.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Меѓутоа светот на Чинго не е отсликување на некој образец, тој е граден самостојно, врз едно специфично естетско искуство.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Јован го тргна ќебето. Градниот кош на Коста во гипс. И рамената.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Игуменот им кажа дека е градена во вид на крст, лежи на четири столбови, со апсида на источната и западната страна, со две куполи.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Тоа беше Театарот, старо здание градено во псевдокласичен стил небаре пресадено овде во средиштето на Балканот од Виена, од Рим или од Париз!
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Неговите симптоми се: екстремна стимулираност, забрзан пулс или забрзана работа на срцето, остри болки во градниот кош, тешкотии во дишењето, тресење, потење, грчење на мускулите и воопшто вкочанетост.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Неговиот граден кош беше фиксиран.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Како сум граден? Па, многу сум слаб и ако се здебелам сѐ ќе отиде во стомакот.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Колку што земјата запаѓаше во поголема беда, бункерите стануваа поцврсто градени, со поголеми количини квалитетен бетон и челик...
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Погледот ми продолжи угоре, на блискиот рид на кој како да беше излегол Сталин од својот мозаик, граден со камчиња од сите краишта на Албанија по повод стогодишнината од неговото раѓање.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Претпоставувам дека, ако би ни биле познати сопствените коски, никогаш не би ги покопувале мртвите, туку би ги чувале како светињи во соби уредени онака како што би сакале да ги затекнеме кога ќе отидеме во посета; а нашите непријатели, доколку ги украдеме нивните тела од боиштето, треба да ги ставаме во музеј онака како што умреле, со сѐ уште видливиот челик во телата, со искривени шлемови, со неизносени заштитни капни на чевлите, па пријателот и непријателот би станале толку неверојатно историски што и за сто години би ја затекнувале устата отворена за истиот говор и сите делови со кои сме го минувале животот прободени какви што отсекогаш биле - градниот кош, околувратникот, черепот - сѐ уште повторувајќи се, сѐ уште предизвикувачки, лесни како ангели, сѐ уште вредни за сеќавање и љубов.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Комбинатот беше граден со нивни средства, стручњаци, машини.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Тенките рамења беа наведнати напред, така што правеа длабнатина од градниот кош, сувиот врат изгледаше како да е превиткан на половина под тежината на черепот.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
