гравитација (ж.)
Сѐ се обрнуваше и урамнотежуваше од сопствениот ветер и гравитација.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Милијарда години гравитацијата нѐ задржуваше дома, подбивајќи се со нас, со ветриштата и облаците, со губарите и скакулците.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Тоа е она што е толку богохулно големо во оваа ноќ... тоа е крајот на Гравитацијата на старите и Доба што според неа ќе ја нарекуваме, отсега и засекогаш.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Сече толку фино што воопшто не тече крв сè додека синапсите не умрат и првите грчеви не го предадат телото на гравитацијата.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
На пример, ако три планети кружат една околу друга под влијание само на силата на гравитацијата станува невозможно да се претскаже движењето на планетите за подолг временски период дури и ако позициите и брзините на планетите се знаат со голема точност.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Средишната точка на човечката (јазична) тежа, на човечката (јазичка) гравитација, лежи во разборитоста.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Законот на гравитацијата е глупост.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
„Вие не ја контролирате дури ни климата, или законот на гравитацијата. А постојат и болести, болка, смрт...“
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Се врти според определени закони за гравитација.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
И кога чувствувам дека ја губам невидливата оска на постоењето, точката на гравитацијата на мојот живот, рбетот на сите зборови во животот, мајчиниот јазичен код ме потсетува дека рамнотежата се одржува и со јазикот на другиот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“
од Луан Старова
(2008)
Гравитацијата, нејзиниот влечен систем, е силен. Таа голта незабележливо.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
Решена да одам напред по секоја цена На полна месечина Во последна мена На моето присуство му нема смена, знаеш и сам А долу под мостот валкана река тече без срам Упатувам поглед да проверам дали чека на нашата судбинска средба Мерам, премерувам, двапати мери Еднаш скокај Нашево некогаш немаше споредба Минаа годините кога заљубени мислевме дека овде е вечноста овде е рај По силата на гравитацијата понесена дознавам дека овде всушност е нашиот крај 2005
„Сите притоки се слеваат во моето корито“
од Марта Маркоска
(2009)
Фрустрации Кастрации Но од каде постои толкава мотивација За една ваква здодевна нарација И потреба за патронизација На тема што бара будна опсервација Човештвото подлежи на вечна деградација Есхатологија - неминовна девијација Ќе речете - тоа е - модернизација Чекорење во простор без гравитација Кај владеат закони за левитација Без можност за поинаква визуелизација Без концепт за креација И само манипулација...
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)
Скока од покривите на зградите и ѝ се потсмева на гравитацијата.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
Таму го чекаше бестелесноста со која требаше да се соедини, за да ѝ пркоси на гравитацијата, за која знаеше дека ако еднаш ѝ се спротивстави, потоа секогаш ќе може да лебди во идеално бестежинска состојба.
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)
Дали појавувањето на девојката помага откачениот од гравитацијата да се приземји?“
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Изјавувајќи дека не сака зад себе да остави продавница со мешовита роба каде за секого ќе има по нешто, ја потврдува гравитацијата помеѓу драмските писатели во светот.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Едноставно, се ослободил од тежината на телото, ја победувал гравитацијата на секоја педа од сцената.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Јас го пронајдов центарот на моето постоење, оската околу која се врти мојот свет, гравитација е љубовта доволно стабилна за да трае и да продолжам да живеам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Над влезната порта венче од детски солзи му пркоси на законот на гравитацијата среде бело венче ѕвони бело ѕвонче бели коњи со распавтани бели сни и занданите имаат облик - бела ѕвезда бело насмеана со опашка од бела роза бели галежи на бела свила од првата ноќ до последната бела виделина бел садник од рози во срцето - осаменоста ја скорива љубовта гнетот го скорива гневот бело варосани ѕидови во нив светлината жртва заѕидана врела голтка запрена среде суво грло и смртта тука имала бела боја и многу сакала да гушка листиња од црвени рози.
„Ситночекорка“
од Ристо Лазаров
(2012)
