глода (несв.)
Треската го мачеше, како крт му ги глодаше зглобовите, затоа се жештеше - „Не сум ни комформист, ни медиокрет, затоа ме сметаат за луд.“
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Сега се глодаше заради тоа. Можеше да си дојде тука и сам и тие со ништо не му го олеснија неговото доаѓање.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Денес ќе се глодаме цел ден, а може да се случи и тој да ни биде кус.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Беше и едно заскитано крајче од мислата за тврдата удина, што можеше да му ја донесе оној самјак вчера, просто го имаше нејзиниот вкус, кога ќе се испече едно доста големо крваво парче, делнато од неа и посолено, веднаш на жарот, така што солта да потплуснува додека го печеш, но сега веќе немаше сили, а ни желба, за да продолжи да се губи во тие сонувања и глодања.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Толе сето ова го глодаше од меѓата над конакот и ништо не му беше чудно.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
— Јас су ви паша, јас су ви валија, јас су ви султан.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Свесен сум дека вас ве глода и друга мака: вие не знаете што точно сака вашето срце.
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
Гребе, сече, рие Кртот Во душата свиен, скриен, И со виеж силен, Глода, боде, рие Кртот Во крвта, во стрвта, во жилите, Се будат, заигруваат самовилите, Чиниш полноќ да е, месечина Полна, болна и пеколна, Која ги возбудува и излудува Ноќвите со зборовите, стиховите.
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
Си ги гризат јазиците, палците, брадавиците. Се молзат, се цицаат, се глодаат...
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
- Ете... - рекоа луѓето, - во животот се јадиме, се глодеме, се караме, а ете по смртта што нѐ чека...
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Гласот му доаѓал од далечина и од минатото во кое еден друг Мечкојад сѐ уште во темна пештера глода коски на ѕвер и во кое тројца болни од проказа му се молат на господа да им ги земе душите.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Времето не им е соујзник. Ги глода. Не се даваат, спомен се, паметник на тага и крв.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
При секое влегување во даскалницата, Петрета го наоѓавме со камена плоча на скутот како ја глода со тоа едно максуз направено чеканче за кошање камен.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Борис Калпак го легна дното на пушчениот кундак врз штотуку отворен мравулник и рече дека ќе го избрише од дружината кога ќе му ја остави главата на камен да си играат со неа ноќе лисици и лисци, да ги учат малите лисичиња како се глодаат коски.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Џвакаа, глодаа ковчиња, задоволно гровтаа.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Можев да се надевам само на онаа кревкост и благост на мевцето, а потоа на чувството на некаква зафатеност (која во исто време овозможува да бидеш зајден), што ја создава глодањето на ковче.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Ги глодав тенките ковчиња од крилцата долго, бидејќи мевцето брзо падна, ги глодав без да ми е важен ни мирисот, ни вкусот.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Продолжив со глодање, но овојпат јадев од големите магарешки сливи, некои од нив полузрели, што бев ги собрал во голема чинија.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Исклучок се ќушињата, каде што се шмрка кафе и скришум се глодаат сендвичи од Старбакс.
„Тибам штркот“
од Зоран Спасов Sоф
(2008)
Шушка коприната
на незаборавот
глода свеста
гризе совеста
јаде жолчката
копнее желбата
се топи, се впива
во лебецот на јазикот
а јазикот е совршен акробат
во несовршениот циркус
на историјата
чијашто кожа е дребна
бродерија
скапоцен марифет
народот е и врач, и враг
Боже благи.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
