гласи (несв.)
Пискотници се слушаат од Галичник до Река, што тешка несреќа ги збра и мажите, и жените, та гласи тажна ека и навева сал коб и зла?
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Штом сеизедливиот оган ги испече добро, откако жарот се ’згаси, под дебели сенки дружината наша се собра: песната долго се гласи.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Ножове удриха в земја, пушки на колена; грло кинат, гласи креват: „Брго ти, ѓаурин, сестри л' имаш, или тетки, донеси ги овде, те нас редом да ни служат, да стојат на нозе; чаши ртедом да подават, чаши с вино п'лни.“
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
Блазе си ви, велам вам присои ладни, што чувте кај грми на пушките екот, пет векови гласат премрежиња страдни, вик јуначки сега прогласува векот!
„Локвата и Вињари“
од Лазар Поп Трајков
(1903)
Во моето село пак гумно се гласи, на небото горе пак солнцето пече, во селото мое пак снопје се носат, пак жито се врши и потта пак тече...
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Тоа гласеше: „Решение број 12 од ден 7, четврти месец година таа и таа.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Одговорот гласеше: „Брате Кралев. Писмото го примив. Крајно благодарам на предупредувањето!
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Штурците почнаа да ги гласат своите виолини за вечерниот концерт. Беше време за враќање дома.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
По овој срок аскерот ќе ја продолжи својата работа и власта не ќе има никаква милост спрема сите оние што не ќе се теслимат.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Ете, те, и тој си и гласи работите како нему шо му чини, а не како нам. Не гледаш оти и он тргнал со батакчиите и ене го, не, токо врла надвор пласти снег без да гледа оти сиромасите мрзнеат — ја тешеше Толе Митра и ја галеше по русата коса.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
- Читај ја етикетата, таа ќе ти каже - гласел одговорот. - Неписмен сум! - Тогаш не купувај!
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Ко ровји да удираат озгора се гласи, плуска над селото, ѕвечи.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И народната поговорка која гласи: „Првин добро испечи, па потоа речи“ ни кажува дека треба да внимаваме што зборуваме, како зборуваме.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Птиците, по дневните жештини, ги напуштаат седелките и сенките, првнуваат од житјата, од тревите, од короните на дрвјата, и гласејќи се една на друга, почнуваат да го надлетуваат просторот над Потковицата, вршките на дрвјата, покривите на куќите; жабите се огласуваат од ендеците, вировите и блатата, некоја осамена ѕвезда заискрува на небото, и гората зашумува и ветар повејува.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Заборави на сѐ. Отвори се. Скучно е затворен да си, Остави скришното да гласи, Темното да го открие.
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
Отсекаде по нешто се гласи, се оѕвива.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Има една латинска поговорка, - рече таа, - која гласи: „De gustibus non diskutabant“, а значи: „За вкусовите не се дискутира“.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Песната гласи: „Дедо седи на грутка и си плете јакуцка.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Помеѓу сламените покриви на куќите и притаените ридишта се протегала пржелика, дива неродница со мравулници, запрена со запрложен џанкарник без цут на гранките - таквите суви почви не држат на себе ни човек ни тревка. Негде со очај се гласела ветрушка.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Во далечината се гласи благиот ѕвон на козите кои се враќаат во трлата.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
