витамин (м.)
Утврди дека (покрај многуте својства што ги има поленот: изобилство од витамини, хормони, протеини, азоти, јаглени хидрати, белковини, маслени и минерални материи со околу триесет елементи) - тој има моќ да штити и од отрови.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Го остава телефонот, со писмото во рака, ја отвора горната фиока – има сè: копчиња, селотејп, кутиче витамин Ц, но проклетите ножички никаде ги нема.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Наместо овошје и зеленчук грицкам американски витамини.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Имаше неколку ВЦ-а во Билиевиот оддел, лавабо и фрижидер кој секогаш беше преполнет со грејпфрут и оранж џус - луѓето на спид просто умираат за Це витамин.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Братот лекар умееше да ги погоди Мајкините желби. Ѝ носеше лекови, витамини, кои таа продолжуваше еден дел да ги употребува, а другите да им ги дава и натаму на сиромашните и болни соседи.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Сега требаше да навикнеме без нив, да се надоместат нивните протеини, витамини, калории, кои дотогаш ни го заблажуваа горчливиот вкус на сиромаштијата.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Освен, се разбира, и лековите, аналгините, диуретиците, витамините и седативите, кои сам си ги препишуваше и ги голташе со грстови, за главата, за срцето, за џигерот, за желудникот, за нервите, со што ќе најдеше во чашата - од вода до вино преку ракија - борејќи се против несоница, депресија и безволие, воопшто од безизлез.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Еден непознат лекар раскажуваше за витамините, брошурите и своите деца, поттурајќи сликовити докази за нивното здравје. Му потврдував со насмевка.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Мозочето мое кутро, кое си го замислував како обарен карфиол на кој топлината му ги уништила сите витамини и хранливи состојки, беше оптоварено од ништо друго, туку од непотребно (но тоа сега го велам) непрестајно, и на крајот на краиштата, бескорисно (кое токму такво се покажа) проследување на настанатите, па дури и на ненастанатите, туку потенцијално претстоечки ситуации во мојот живот.
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)
Приказната беше за витамините и стравот неговите деца да не се разболат и потоа сите да помислат дека тој не се грижи соодветно за нив и, о ужас, да се посомневаат во неговата професија.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Исчистени, одбрани парчиња лето ставаме во туршија, витамински додаток во зимската чинија подгреан оптимизам.
„Зборот во тесен чевел“
од Вероника Костадинова
(2012)
Во сестринската соба возбудено се обидував да им раскажам дека лековите не ги голта, тој, а тие се смееја и тогаш дознав дека тоа се витаминчиња, а дека секој 21 ден добиваат по една депо-инјекција и дека се раат до следната, а овие другиве, ситни разнобојни таблетки се само мамец и дека можат и без нив.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
