викне (св.)
- Тој викна и разбуди смелост кај сите; и тогај виорно коњикот летна, држејќи во рацете сабја дамаскалија, лута двеостра сабја од челик.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Ја натера гневот, та викна луто мајчината уста: - „Зар повтор со злосторни ужасни мисли сте полни, скитници, грабливи страчки?!
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Плачовите низ селото се носеа сѐ уште и Неда црна крпа пак од главата си фрли, повтор косата ја пушти, а плачот стана толку јак, - „Малодушни земјоделци, излезете од дворов!" - им викна мајката со гнев.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Кога ќе го викнат Петар – нема да се оѕве Иван, Лазар, Велика и други.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Ти пратил пари да го викнеш дедо ти Јордан на задуша...
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Знае дека сум болен... Нема душа... (Кашла). Викни му, Зафире, покроце нека чука.
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
НАЦА: Ако те види, ќе ти ги искрши коските. Кога ќе ти викне: „А, дембел ниеден, арам ми го јадеш лебот“.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Инаку, сега ќе викнам заптии, па кога ќе ве подберат...
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Како што викнаа: „Дојде брат ти Анѓеле“ ја оставивме нивата уште за малку недожниена. Ќе ја испасат ајвани.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Туку немај гајле, ќе викнам некоја жена од комшииве и подоцна ќе појдам.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Како би било уште сега да појдам јас каде Антица да ја викнам и уште оваа вечер да ги венчаваш овдека кај мене.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
САВЕТКА: Зашто, мор’, прашаш, јас не оти некогаш сум ти забранувала да ги викнеш. Викни ги уште сега ако сакаш.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Го заборави ли ти тоа кога ме викна владиката грчки, ме благослови и ме нарече кир Ристаќи за тоа што се определив за грчката партија?
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Ај вие, чеда народни, вистински славни јунаци, викнете, грм издигнете за да си живот смирите.
„Песни“
од Коле Неделковски
(1941)
И тогај морен нема да шепнам за спомен со засипнат глас, а бурно, ех, бурно ќе викнам: ете нѐ братко, најсреќни нас!
„Песни“
од Коле Неделковски
(1941)
По едно време Мече усети дека светлокосиот го побутна со лакт и го викна тихо, по име: - Мече!
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Чувствувам волност Пиринска горо да викнам песна в просторот син ми блика радост да пеам и зборам за тебе, Јане, народен син!
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Викна Коле Канинчето: „Еј другари, дрште се, уште малце ќе влезиме стреде в Македонија. Наполнете шмајзерите, запалете бумбите!“
„Од борбата“
од Блаже Конески
(1950)
Ме догледа и пискотливо ме викна додека ги ширеше рацете како да ме пушта внатре. - Ти бегај. Носиш мачка со себе.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
- Чекајте додека викнам полиција.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
