вепар (м.)
Под кожата песочно закрцка крвта и накостреши вепар. „Ракија и подвизи“, за`ржа. „Можеби тоа.“ „Се разбира“, не го сфати Мирон. „Ти си брат“, а тој почувствува нечиј поглед на тилот и се сврте.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Неговата крв беше врелост на зол вепар. Нејзината кожа прскаше од напнатост.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Покори се, Оче Симеоне, мислеше. Уште не ти ја одрале кожата, вепру.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Но, тоа секогаш било еден голем, еден негов вистински лов, во кој секогаш знаеше да заплива без двоумење, тој лов на осамените вепри.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
А се сеќаваше на многу вакви прогонувања, и со оние помалите вепри, знаеле да се протегнат во бесконечност, од која најпосле е тешко и да се вратиш дома.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Сега беше застанат над таа длабоко вкопана бразда и знаеше дека тука поминал еден од оние сами диви вепрови, еден таков самјак, каков што може само да се сонува.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Воденици ветар мелат. Вепар бега пред џин-желад.
„Најголемиот континент“
од Славко Јаневски
(1969)
- Сакаш ли да го сторам она? се засркнал од чад на свој оган. - Како Арсо, гнасно, вепарски. Сакаш, нели?
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Тој проклет Арсо! Вепар, огнен ветар, врколак! Лозан Перуника ја зграпчил секирата од земја и му ја забуцал в тил.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Чкртал со заби, го чуле. - Што е, што сакаш овде? прашал со гровтав глас и ѝ ги наслушнувал меките чекори, притаен, со претпазливост на вепар што свикнал на осаменост и на тишина.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Откако оние што се нарекуваат спасители на верата, со огрлица од заби на див вепар околу дебелиот врат, упаднаа во Градот, и расфрлајќи пцости и оглодени коски од недоноќните гозби, ги изгнасија плоштадите, не е сигурен дали следниот пат ќе се запрат на искршените порти и ограбувањето...
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
