буниште (ср.)
СПИРО: Така е, легач. Градината сама се вади; тешката бунарска кофа има крила, сама лета нагоре; дрвата сами се цепат; ѓубрето само се исфрла на буниште...
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Го зеде тезгерето, еднаш, двапати со мала Ѓурѓа, го исфрлија на буништето на малата врата и се врати, та ги изми сношните ваганки, паници, лажици и тепции и ги нареди во вратките и полицата.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
А млада си, ете, одвај што си почнала да живееш и веќе си на буништето од кадијата.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Некои од нив се послужија со разно ѓубре од буништата, та дури и со изметот на воловите и коњите што се наоѓаше по сокаците.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
- Што ме гледаш? Не може, велам, повеќе вака, не ги наоѓам јас парите на буниште, за да ги раздавам на ајљази.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Излезе неколку чекора напред, застана со подрасчекорени нозе, ја крена главата издолжувајќи го вратот и бидејќи снизок, малечок, изгледа како петел на буниште.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Морам сам на светското буниште да душкам кој сум.
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
дрво удрено од ровја, црно и го фаќам в гуша и го стегам колку што можам, а тој само потклекнува и кркори,
небаре да брбори во вирче вода, пушта шапки и очите му
излегуваат надвор, ко откатени ореви, бамуја, и потоа
памтам само дека ме удри нешто по глава, и ми скрцка
нешто во главата, мислиш некој џам ти се скрши во главата и после, кога се освестив се видов бос, ми ги собуле
чевлите и чевлите ги видов на нозете од старшијата, оти
после многу денови ме тепаше, ќе ме потепа, потепа, и ќе
си фати настрана, и ќе се погледнува во чевлите, во ботушите, ќе се кочопери, ко петел на буниште, ама нема
веќе што да ми земе, може само животот или калта од
под ноктиве да ми ги земе, и сега еве се дотркалав и до
ножот од брат ми...
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Да изгаснеме едно запалено буниште, велам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Македонија е само едно големо буниште, вели.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
А, всушност, никако не можев да се одделам од топлото, маѓепсано буниште.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
И тивко, колку за себе, слушајќи го говорот на Високиот, вели: - И така натаму и така натаму... куцо петле на ист плет пее и на исто буниште чепка...
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Измиј си ги нозете зашто ти смрдат како селско буниште.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Или со смрдеата од некое соседно буниште со ѓубре што прегорува или од некоја септичка јама што ја отвориле заради чистење.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Сево ова време не можам да се ослободам од чувството дека некој ме влече за нос, дека сум се фатил како сом на јадицата на некое буниште.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Еднаш, пред некоја своја најдобра пријателка, заборавив како се викаше, истата таа девојка од куплерајот, (Розе ли, Сузи ли, татко ти никогаш не паметеше имиња), божем изјавила дека постои можност да го напушти ова штипско буниште сместено дури во грдото Горно Маало.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Му велам: „Извади ги двете предни тркала и некое ситно важно делче од моторот, фрли ги на буниште или во некоја визба.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
- Не! Не! Фрли ги тие глупости на буништето, другар Ѓорѓи!
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Онаа, кога ме поучуваа дека е доволно да се родиш со касмет па иако ќе те фрлат на буниште!
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Самата ми рече: Го фрлив на првото буниште помеѓу другото машко ѓубре! - Верувам - реков.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
