брцне (св.)
Дедо Гога навистина се налути и ги брцна рацете во изворот.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Проедросот сечеше брзо и вешто, ја префаќаше фашата, му ја туткаше на Шишмана в раце и пак го подметнуваше ножот, подавајќи ја раката како да ќе му го брцне одоздола в стомав.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Тие ме боцкаат под гушата, ама пак не ме колат. Јас само чекам да ги брцнат штиковите, да ми го прекинат јадот, маките.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ќе го истуриш шишето во топлата вода, ќе брцнеш со рачиштето два-три пати и целата вода ќе се претвори во сапуница. Густа како најгуст бел облак.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
- Ах, дојде, од кога те чекаме! - извика џуџето со тенко гласче како да пее, плесна со малите раце и брцна во џебот што му беше пришиен на средината од палтото и му ги покриваше целите гради, стомакот и нозете до колена.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Во сето тоа и во што не друго жените навистина генијално се снаоѓаат, но нема итрина со која таа мажот ќе го спречи да истече; уште од нејзината спарнина неговиот пенис ќе ја почуствува во предворјето, меѓу нејзините нозе, пред да ѝ го доставил, уште не брцнат целиот внатре, уште ниеднаш не повлечен наназад за да ѝ го втера пак и да почне да ѝ го напумпува и испумпува она задоволство што доаѓа од сѐ подлабоко и подлабоко од телото додека не почне да се црпи од капиларите на кожата по целото нејзино тело.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Тој се врати кај масата, го брцна перцето во мастилото и напиша: „До иднината или до минатото, до едно време во кое мислата е слободна, кога луѓето се разликуваат еден од друг и кога не живеат сами - до едно време во кое вистината постои и она што е сторено не може да биде отсторено:
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Тој го брцна перцето во мастилото, а потоа застана за миг нерешително.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Со едната рака нежно ме фати за лицето, а со другата брцна во џебот, извади нешто оттаму и ми го залепи на челото меѓу двете веѓи.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Штом ќе ја сетеа по кроткоста и тишината која пред неа одеше, ќе ја оставеа работата дуќанџиите, пиљарите и касапите, коларите и браварите, ќе брцнеа по џеповите и ќе ѝ подадеа некоја паричка како за среќа, како камче против чинка, како прав против урокливи очи и баксузлии жени.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Со Ѓулсиме живееја добро. Како двајца несреќни брцнати во иста каца.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Стариот Јосиф го зеде детето од рацете на возбудената Амдие и со него трипати се заврте околу купелот, пред да го брцне рулчето во водата.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Требаше и да му се брцне врвот од муцето во плитко чинивче, да не може да го пикне и носето па да вдише од течноста, и требаше уште да се наполни некоја плитка лимена кутија со песок за таму да мочка.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Се чинеше дека птицата не е свесна за нејзината близина и продолжи да трепери пиејќи од чашката на цвеќето и, пред да го брцне клунот во друга чашка, паузира неколку секунди во воздухот.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Да, драга Ема, во Равена мојот Јирачек, моето сонце, веќе ме чека, јас знам дека ме чека Јирачек и ги мерка тие стари, истрошени европејци, тоа се истите оние од Вацлавске Намјести, кои како река доаѓаат од секаде за да си го дотрошат животот, желни да брцнат со прст или со нос во нешто младо, убаво; пари даваат за тоа, душа даваат за тоа.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Со здравје.“ рече газда Таки и повторно зема нов лист, а перодршката ја брцна во синото мастило веќе не дигајќи го погледот пред себе.
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
Се приближив кон водата, клекнав на коленици и брцнав со рацете во неа.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Вие сега одново сте решени со двата прста да му брцнете некому в очи… и така натаму,” овдека одеднаш го повиши тонот и, веќе, викаше разбеснето началникот, втурнат во лицето на Ема Ендековска, напрегајќи се во тие мигови да препознае во нејзините очи било кој друг што ќе може да ја разбере неговата тежина.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
