боцне (св.)
— Го виде ли, Нешко, свекор ти? — ја боцна Бојана Неда, небаре ги читаше нејзините мисли.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Рожденката ја боцна нешто под левата града. — „Ќе работат — ќе му и вратат", — повтори таа.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Крсте не дотраа, пак се испули кон нив и пак боцнат од невидливото шило, ја заврте главата, и пак му даде зорт на магарето.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И луѓето замолкнуваа, боцнати како со остен во срцето од Аргировите зборови.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Па се сврте и кон него: - Ќе дадеш ли малку да те боцнеме, а?
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Мораме некого да боцнеме за да оздравиш ти, Зоки. - Морате? - Мораме.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
- Зошто? - Него ќе го боцнеме. За казна.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Се боцнал во раката.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Чадот го потсети на компирите што се варат, па забрза кон колибата. Со виљушка боцна во еден од компирите.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
И ѝ кажав и за клинои, ако детето многу се моча, и ако е крепа во ципите, да земе трипати по девет зрна грав и јачмен и да ги остави да ги намоча детето, и после да ги извади од под детето и да појде меѓу две води и со зрната да го боцнува детето и да вели: „Ако се сувите нека одат посуво, ако се водените, нека одат по вода.“ 60
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И чува господ: не ми влезе ни трн, ни срча, ни шајка во стапалото. Не се боцнав, не се пресеков.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Верноста уште повеќе си ја зацврстија, кога на враќање дома провирајќи се низ грмушките, се боцнаа на трњето.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Можете слободно да ме боцнете со игла - за да се уверите... - Што зборуваш, татко?
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Којзнае што го боцна, што му стана?
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
- Да... - рече Дејко, - само ако нејзината крв дојде во допир со крвта на човекот... преку некоја рана, преку боцнување со јадицата на која има крв од јагулата, или ако нејзината крв влезе во човекот преку шуплив, расипан заб...
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Сестра Мира ме боцна многу внимателно, како во оние далечни времиња кога бев дете. Ниту колку болва да ме каснела.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Речиси во истиот момент го испушти на таблата со тресок. Потскокна како игла да го боцнала.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Зедов два жара, го подзасеков апежот со ножето, ги боцнав жаровите во двете дупчиња.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Занемено, жмиркам, дремам Под мене тепих од ранки рози Мечтаам да видам уште едно сонце Два паралелни универзума во осмози Свет како нашиот, само посовршен И овој пејзаж, питорескен недовршен И овој в тревата на штурците шум И оваа роза со трн да ме боцне Ќе треба За да излезам од сопствената пародија За да излезам од сопствениот ум! 2008
„Сите притоки се слеваат во моето корито“
од Марта Маркоска
(2009)
Тоа Германците го имаат измислено за да ни земаат повеќе пари (Петрович сакаше да ги боцне Германците во секој згоден случај); а што се однесува до шинелот, изгледа, ќе мора да си направите нов.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
