баритон (м.)
Во селото пее длабок баритон му ја чувствува тагата на народот за загинат некој војвода.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Баритонот молкна и самиот се потопи во непроѕирноста. Само накај село борците се викаат еден со друг кај каменото црквиче.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Тој беше добар баритон, благ, човечен, што како неголем бран се крева и се спушта пловејќи кон неизвесност.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Од некаде допираше неуморно и ритмичко удирање на тарабука, потоа, во исто време, на тоа тропање му се придружи чкртање на бунарски чекрег и некаков кавгаџиски баритон. „Не се кајам“, му рече и ги тргна рацете. „Сепак мислам дека веќе не ќе можеме да се сретнуваме.“ Отец Симеон се насмевна - „Не биди сурова кон бронзаниот поет.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Од улица се дотркала пијана запрега на двајца баритони; голиот сув корен на нивните грла беше потопен во лута неслога.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Љубезно одбивам. – Не пушиш? – гласот му е топол баритон – Каде си се упатил? – Тука ... шетам ... одговарам неопределено.
„Младиот мајстор на играта“
од Александар Прокопиев
(1983)
Се слуша само неговиот глас – топол баритон: - Воведете го, деца мои.
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
Сеедно, оние двајца и да станале, без љубопитност за одамнешните судбини да го оставеле, тој ќе продолжел да преде со атрофираниот баритон за лично задоволство.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
- Неможно е – проговара со мек алт, речиси баритон – фотографиите се снимени во триесеттите.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Колку различни типови има во оваа професија, помисли, додека пред оголеното теме на таксистот (Гласот баритон / интелектуален лик / по сила – шофер) бришачите рамномерно се поклонуваа ту кон едната, ту кон другата страна на шофершајбната, како да ги подбутнуваа тромавите задници на побавните автомобили.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Пееше со жар и задоволство од старите времиња, со длабок и треперлив глас што содржеше траги од некогашен импресивен баритон.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Рада сѐ уште стоеше во претсобјето, слушајќи го баритонот на Томо.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Ја прашав часовничарката, вчера кога менуваше батерија во часовникот,... жената рече не трепкал, нормално гледа, а гласот му бил баритон.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Можеби пее во хор, и таму има баритони.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Па божем сите баритони мора да се пејачи, ама убаво би било. Педер е!
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Рада слушаше глас, длабок баритон кој би го препознала и меѓу милион. Дури тогаш ѝ олесна.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Имаше убав глас, продорен баритон, кој се пробиваше низ старата беговска куќа, ја исполнуваше со неговата надеж.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
