алхемија ж.

алхемија (ж.)

Алхемијата извлекувала од пената на ракијата разбудување на машки соништа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Авторите, разграничувајќи ја алхемијата на тоа време, ги создаваат и најдобрите романи во светот, како Иво Андриќ, Маркез ...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тој ја покажува моќта да ја продолжи алхемијата меѓу реалноста, митологијата и хуморот, успевајќи да ги дедраматизира силните балкански антагонизми.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Интерпретациите на „Големото стакло“, всушност, се сите оние (бескрајно призматични) интерпретации, кои можат да се изведат од алхемијата, но, умножени се со можните толкувања во врска со Дишановата наклонетост кон алхемијата и нејзините „филозофски“ теми.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Уживањето во каламбури и игри на зборови со двојни и тројни значења и воопшто во енигмата, воведе интерпретирачки механизам кој своите извори ги лоцираше во најодалечените локации - средновековната алхемија, или во таканаречената Кабала или во класична Грција.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Создавајќи го овој псевдоним пред повеќе од педесет години, Деснос го призна Duchamp како мајстор на еден тип на концептуална уметност, каде што зборот „концептуален“ е употребен во оригиналната дишановска смисла, т.е. како спротивност на ретиналното. 90 Во светлината на алхемиската традиција, уште попоучна е анализата на хомонимот на зборот Сол - scel (жиг).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во јазикот на алхемијата, удиралката за пченица („небеското“ - бидејќи алхемијата е „небеско земјоделство“), Вознесението на Богородица, соблекувањето на невестата - сето тоа се метафори кои имаат исто значење: чистење - уситнување на нештата и нивно претворање во сребро и злато, или подобро во „камен на мудреците“ кој се споредувал со кристалот. 196 Margina #8-9 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Пред сѐ, треба да се знае дека за артифексот значењето на vas симболот во алхемијата било со исклучителна важност. Vas hermeticum бил значаен колку и prima materia.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Навистина, по Големото стакло, Дишан сѐ повеќе се оддалечуваше од концептот за дело кое претставува грижливо разработено произведување на објект, со цел да им се посвети на низата несредени постапки кои во минатото биле сфатени како вистинска провокација или глупост, кои се својствени за дадаизмот; но, дури и овие постапки, по мое мислење, се здобиваат со одредена „смисла“ во рамките на алхемиските или другите (помеѓу филозофските и научните) кодекси. 198 Margina #8-9 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Од таквиот светоглед, изградуван врз алхемиските учења, но и на склоноста кон Пироновото учење на грчките скептичари, како што тоа се обидуваат да го објаснат многубројните студии за уметноста на Марсел Дишан (Marcel Duchamp, 1887-1968), настана еден уметнички опус, на чие што објективизирање му претходеше едно творечко аура апрехенсио.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Да обрнеме внимание, сега, дека Duchamp-овиот портрет на налепницата од шишенцето за Belle Haleine, Eau de Voilette, ја прикажува пред сѐ неговата глава, и дека односот помеѓу зборовите „глава“ и „сад“ може да се согледа како во светлината на етимолошката анализа, така и во алхемиската традиција.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Би било возбудливо да се гледа еквилибрирањето помеѓу науката и алхемијата, философијата и религијата.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Но поради тоа што остават уметникот самиот да ги објаснува своите дела и со термини од неговиот личен метафизички систем - еден брилијантен микс од автобиографски цитати, позајмици од езотеричната доктрина на Рудолф Штајнер „Антропозофија” и делови од митови, алхемија и природни науки - не беше создаден убедлив естетски аргумент за уметноста на Бојс.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во некаква незавршена балканска алхемиска игра на случајот, се надоврзуваа неговите источни и западни идеи во потрага по вистинскиот излез на семејството, за на крајот да се препушти на верната интуиција.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Кога човек се збогува со близок во својата душевна длабина алхемиски се бори, да ги оживее блиските и далечни спомени, да го поврати изминатото време со саканиот исчезнат.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Татко долго време го подготвуваше ова патување во алхемиската лабораторија на неговите книги.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Тој речиси алхемиски трагаше по ова семејно враќање.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Како да му беше потребна сал уште една буква, па слог, на крајот, збор, за да си ја дополни формулата на алхемиската потрага, со која ќе ја откриеше вербалната еурека која, според неговата замисла, ќе му овозможеше лесно да влегува и да излегува од отоманското време за, најпосле, да ја разгатне големата енигма на идентитетот на своето семејство, на својот народ, на сите други измешани балкански народи кај кои сѐ уште не исчезнуваа јаничарските гени.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Го допираше внимателно секој документ од сиџилите со своите долги прсти, како со пинцета, работејќи во најнеобичната балканска алхемиска лабораторија на идеи, во потрага по исчезнатото време.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Обрезан, се соочи со природата мајката, морето, Марија младата се возбуди горешто ко огледало блескотна обелискот од искон создаден во него, близнак се преслика бесконечноста о, срцето на немоќта ритамот и смртноста - опсцената, ласцивната обелискот се вивна во интимниот кат, во еонот од похота по постоење со вродена моќ и смисла да биде проблесок на еросот нишан - алхемија трепетно писмо меѓу човекот и космосот веда устремена кон небесната матка за да го одрази идеално недопирливото овоплотувајќи се себеси сѐ она кое не се прикажува но може да се види со голо око створителу Куросе.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Повеќе